Een hand wordt opgestoken. Tegenover de fanshop van Deportivo Alavés in het centrum van Vitoria wacht een witte Audi quattro met Zweeds kenteken. “How are you?”, begroet Guidetti het bezoek in de Baskische hoofdstad, waar hij alweer ruim een jaar actief is. Direct gaat diens mobiele telefoon. Vader Mike is net geland op Bilbao, op een uur rijden van Vitoria, en komt op bezoek. “Hij pakt straks een taxi, maar hij neemt altijd de tijd. Hij ging nu een koffie bestellen. Ik zie hem later deze middag. Leuk dat je er bent. Waar zullen we het interview doen?”, waarna de motor wordt gestart en tegelijk muziek uit de speakers van de deuren klinkt.
Heel bekende muziek. “Broederliefde”, verduidelijkt de nu 26-jarige spits. “Ik leerde hun muziek kennen in Nederland. Ze waren vrienden van Jerson Cabral, met wie ik vaak optrok. Ik heb hun muziek ook in Spanje in de kleedkamer geïntroduceerd. Net als andere Nederlandse hiphopartiesten. Ik draaide deze week nog Frenna. Ook in Zweden is jullie muziek populair. Enkele Zweedse artiesten proberen hun genre nu te kopiëren. Of ik de Nederlandse teksten versta? Een paar woordjes. Weet je. Toen ik bij Feyenoord speelde, sprak iedereen Engels met me. Ik hoefde de taal niet eens te leren, maar diverse woordjes ken ik nog wel. ‘Goede middag’,” terwijl het inderdaad 12.45 uur is.
We zijn in Vitoria. Of beter gezegd Gasteiz, in het Baskisch. Zoals alle Spaanse benamingen een Baskische versie kennen. De hoofdstad van Baskenland vormt het doelwit van de heerlijke voorjaarszon. Toeristen zijn op een hand te tellen, terwijl het historische centrum prachtig is. De buitenwijken, veelal opgebouwd uit appartementencomplexen, zijn modern. Niet alleen precies volgens de lijnen aangelegd zoals de architect die ooit op zijn tekentafel met een liniaal heeft getrokken. Door het aangelegde groen en de schoonheid, nergens is zelfs een papiertje op de grond te vinden, geeft het de indruk van een vakantiepark. Alleen de groenkleurige trams ontkrachten dat beeld.
Verhuisd
Guidetti woonde aanvankelijk in het centrum. “In een van de appartementen die je waarschijnlijk hebt gezien. Afgelopen zomer zijn we verhuisd naar een dorpje net buiten Vitoria. Daar hebben we wat meer ruimte en rust en het is dichtbij de crèche waar ik mijn zoontje en dochtertje naar toe kan brengen. Ik rijd nu binnen zeven minuten naar het trainingscomplex en in tien tot vijftien minuten naar het stadion”, vertelt hij als hij heeft plaatsgenomen in het restaurant van het zes etages tellende warenhuis El Corte Inglés.
Hij draagt een sweater en een Nike-cap, de blonde stoppels op zijn kin hebben het scheermes enkele dagen niet geraakt. Hij roert in zijn latte machiatto. Deportivo Alavés presteert dit seizoen uitstekend in La Liga en maakt kans om voor het eerst in de historie de Champions League in te gaan. Dat zorgt voor een dubbel gevoel bij Guidetti. “Iedereen die me kent, weet dat ik zoveel mogelijk wil spelen. Dat gebeurt nu niet. Ik train zo hard als ik kan. Elke dag weer om mezelf en ook mijn situatie op de club te verbeteren.” De cijfers weerspreken de keuzes van de technische staf. Slechts zes clubs scoren minder vaak in La Liga. Jonathan Calleri, de eerste keus in de spits, is de clubtopscorer met zes doelpunten. “We spelen dit seizoen erg compact. We laten het initiatief aan de tegenstander en hanteren de lange bal. De aanvallers moeten voorin knokken voor elke bal die naar ze toe wordt getrapt.”
Er valt een korte stilte. “Elke speler, die op de bank zit, wil spelen. Dat geldt ook voor mij. Vorig seizoen kwam ik in de winterstop hier. Alavés stond op een achttiende plaats en huurde spelers om niet te degraderen. Voor mij een mooie kans om mijn plek in de WK-selectie van Zweden veilig te stellen, want bij Celta de Vigo zat ik op de bank. Ik vormde bij Alavés een duo voorin met Munir El Haddadi. Dat liep als een trein. We waren uitstekend op elkaar ingespeeld en wonnen nadien tien wedstrijden. Helaas verloren we de laatste wedstrijd tegen Sevilla waardoor we niet elfde, maar veertiende eindigden. Dit seizoen maakt de trainer (Abelardo, voormalig verdediger van FC Barcelona, red.) plotseling andere keuzes. In de winterstop was er veel belangstelling, maar Alavés wilde me niet laten gaan. Ik ga door met mijn best doen. Elke minuut wil ik mijn waarde tonen. In elke competitie.”
Met zijn lepeltje schept hij enkele lagen schuim van de latte macchiato. “Waarom zit er altijd zo’n dikke laag op?” Zijn contract bij Alavés loopt nog tot medio 2022. “Toen ik vorig jaar winter kwam, spraken we af dat ik na mijn verhuurperiode op een vast contract bleef. De dag, of beter gezegd nacht, rond de overgang zal ik nooit vergeten. Alles moest snel gebeuren, want Alavés wilde me twee dagen later tegen Sevilla inzetten. Mijn vriendin was hoogzwanger waardoor we besloten met twee auto’s vanuit Vigo naar Vitoria te rijden. Als ze ging bevallen en ik was bijvoorbeeld onverhoopt op een training, kon iemand haar direct wegbrengen. We vertrokken ’s avonds, zodat ik een dag later gekeurd kon worden en mijn huurcontract kon tekenen. Onderweg kreeg ik een lekke band. Heb ik uren moeten wachten. Om bijna zes uur in de nacht waren we in Vitoria. Slapen zat er niet meer in. Tegen Sevilla startte ik een dag later toch in de basis en we wonnen! Als ik eenmaal op het veld sta, vergeet ik de rest en geef ik alles.”
Feyenoord
Een instelling die bekend voorkomt bij de supporters van Feyenoord. In het seizoen 2011/12 was de Stadionclub naarstig op zoek naar een spits. Jon Dahl Tomasson was gestopt, het grote talent Luc Castaignos verkocht aan Internazionale en het huurcontract van stand-in Sören Larsen niet verlengd. Technisch directeur Martin van Geel en Scandinavische scout Jan Mastenbroek zagen Guidetti tijdens een interland van Zweden Onder 21 waarin hij twee keer scoorde tegen Nederland. Op de laatste dag van de zomerse transferwindow pikten ze de excentrieke spits op. Toen die voor de eerste keer De Kuip betrad, was hij om. “Ik denk dat ik daarover weinig hoef te verklaren. Dat gevoel is onbeschrijflijk. Ik zette twee stappen op het veld en wist direct: hier wil ik spelen! Voor deze club wil ik alles geven.”
En dat deed hij! Tijdens zijn debuut tegen NAC Breda eiste hij vol zelfvertrouwen een strafschop op en scoorde. In drie thuisduels op rij tegen FC Twente, Ajax en Vitesse voltooide hij een hattrick, waarbij diens drie voltreffers in De Klassieker betekende dat voor het eerst sinds 1964 een Feyenoorder zo succesvol was tegen de aartsrivaal. Halverwege het seizoen was hij met Lionel Messi en Cristiano Ronaldo de enige speler op de Europese velden die vaker scoorde dan het aantal wedstrijden dat hij speelde. Met twintig treffers en acht assists uit 23 wedstrijden had hij een belangrijk aandeel in de tweede plaats, die een plekje in de voorronde van de Champions League opleverde. Door zijn inzet, wilskracht en aandacht voor de fans ontpopte hij zich tot publiekslieveling. “Het was een topseizoen, maar we werden geen kampioen. Daarvan baal ik nog steeds. Dat reken ik mezelf ook aan. Tegen RKC Waalwijk ontving ik mijn tweede gele kaart, omdat ik mijn shirt uittrok na mijn doelpunt. Ik was zo blij dat we eindelijk op voorsprong kwamen, dat ik vergat dat ik al eerder in de wedstrijd geel had gekregen. RKC maakte nog gelijk en ik miste een week later de kraker tegen PSV die we verloren. Daar zit ik nog steeds mee. Ik hoopte echt dat ik meer had kunnen doen voor de fans, zodat Feyenoord kampioen was geworden.”
Terugkijkend wil hij zichzelf absoluut niet teveel eer geven. “Spitsen van topclubs in de Eredivisie krijgen vijf tot zes kansen per wedstrijd. In Engeland of Spanje moet ik het doen met hooguit één of twee kansen. De Eredivisie is een perfect podium voor jonge spelers om hun naam te vestigen. Voor mij een van de beste beslissingen die ik ooit nam. Feyenoord vormde een fantastisch seizoen. Ik woonde op een mooie plek. In een appartement in de New Orleans, de grote wolkenkrabber bij de Erasmusbrug. Twaalf hoog. De supporters zijn geweldig. Drie jaar geleden bezocht ik De Kuip tijdens De Klassieker voor het laatst. Het leek of ik nooit weg was geweest. Helaas ontbrak daarna de tijd. Mijn gevoel bij de club is warm. Mijn betrokkenheid bij de mensen in en rond de club groot.”
Het contact met de spelers van toen is niet verwaterd. “Ik app regelmatig met Jordy Clasie, spreek via social media met Ruben Schaken, Bruno Martins Indi en Jerson Cabral. Ik volg Feyenoord nog altijd. Elk weekend kijk ik zo snel mogelijk wat ze hebben gedaan. Helaas gaat het dit seizoen minder. Ze zijn te wisselvallig, hè. Ik vind het jammer dat Giovanni van Bronckhorst straks zonder prijs afscheid neemt. Ik speelde nog met hem samen. He is a fantastic person. In Jaap Stam komt er een uitstekende vervanger. Kijk maar naar zijn CV als speler. Dat zegt genoeg. Ik heb er alle vertrouwen in dat Feyenoord volgend seizoen weer mee gaat strijden om de prijzen.”
Virus
Door een zeldzame infectie miste Guidetti de laatste duels van Feyenoord. En niet alleen die van Feyenoord. “Ik heb achttien maanden aan de kant gestaan. Dat was verschrikkelijk. De infectie sloeg op mijn zenuwen. Ik dacht dat ik nooit meer topvoetbal zou spelen. Twee, drie maanden kon ik haast niets doen. Die periode probeer ik zo snel mogelijk te vergeten.” Bij Stoke City en Celtic groeide hij weer toe naar zijn oude niveau. “Manchester City heeft me goed geholpen. In dat laatste jaar bij Celtic is er door de club een naar spelletje gespeeld. In de eerste seizoenshelft speelde ik alles. In de winter bood de clubleiding me een contract aan. Ik sloeg dat af. De Schotse competitie was goed voor me om volledig fit te worden, maar mijn doel lag in Engeland of Spanje. Die twee competities beschouw ik als de beste van de wereld. Bij Celtic kwam ik nu op de bank terecht. Jammer, want Celtic is ook een volksclub. Hun fans hadden een beter afscheid verdiend.”
In vloeiend Spaans spreekt hij kort met een serveerster. “Ik heb nooit lessen gekregen. Alles aangeleerd in de praktijk. Je moet hier wel, hè. Vooral in Baskenland spreken ze nauwelijks Engels.” In de zomer van 2015 signeerde Guidetti een vijfjarig contract bij Celta de Vigo. “Een kans in La Liga. Wie droomt daar niet van? Mijn eerste seizoen bestond uit aanpassen. Het tweede verliep top. We versloegen opnieuw FC Barcelona, we schakelden Real Madrid uit in de kwartfinale van de Copa del Rey, in de competitie scoorde ik tegen Atlético Madrid, Valencia en Real Madrid en ik werd topscorer van de Copa del Rey.”
In de Europa League maakte hij een doelpunt tegen Ajax. In Amsterdam stond hij net als invaller binnen de krijtlijnen toen hij de 3-1 binnenschoot. Het werd 3-2. “In de laatste minuut kon ik nog de 3-3 scoren. We speelden die avond met een B-team. Niet alleen ik, maar ook Iago Aspas en Pablo Hernández startten op de bank. Door een 0-2 zege bij Panathinaikos overwinterden we daarna gemakkelijk. Ik scoorde en gaf de assist bij de andere treffer.” Na zijn doelpunt tegen Ajax viel zijn uitbundige manier van juichen op. Guidetti plaatste zijn beide handen achter zijn oren, verwees met drie uitgestoken vingers tegelijk naar diens memorabele hattrick en riep hard ‘Feyenoord’. “Het verhaal daarachter heb ik nooit eerder verteld. Twee weken eerder kwam Ajax naar Vigo. Ik ken daar een vast restaurant. Minimaal een keer in de week at ik daar een hapje. Als dank heb ik de eigenaar een shirt van het Zweedse nationale elftal met mijn handtekening daarop cadeau gedaan. Hij liet het inlijsten. Op de wedstrijddag kwamen Ajax-fans naar het restaurant. Ze sloegen het glas kapot en verbrandden het shirt. Toen ik dat de volgende dag hoorde, kwam het stoom uit mijn oren. In Amsterdam kreeg ik tijdens het warmlopen de meest vreselijke verwensingen naar mijn hoofd. Het publiek hield zich niet meer bezig met de wedstrijd, enkel met mij. Toen ik daarna scoorde, kwamen alle frustraties eruit.”
Gebroken sleutelbeen
Celta de Vigo strandde in de halve finale tegen Manchester United. “In de voorbereiding van het nieuwe seizoen trok ik de lijn door. Ik stond in de basis tegen Bayer Leverkusen en Udinese. In de laatste oefenpot tegen AS Roma zouden de elf starten waarmee de competitie werd aangevangen. Ik zag mijn naam terug. Na een kwartier brak ik door toen Federico Fazio me in de zestien in een armgreep pakte en neertrok. Ik reageerde direct en riep ‘penalty’. Pas twee seconden later zag ik een bot uit mijn rechterschouder steken en verging ik van de pijn. Zoveel pijn heb ik zelden gevoeld.” Zijn rechtersleutelbeen bleek gebroken. “De clubarts van Celta de Vigo is ook de clubarts van de nationale ploeg van Spanje. Hij heeft me nog diezelfde avond geopereerd. Zes weken later speelde ik alweer. Autorijden lukte vrij snel. Ik heb een automaat, hè.”
Hij kijkt opzij. “Voel maar eens.” Op zijn rechterschouder zijn twee schroeven niet alleen goed zichtbaar. Ze zijn ook voelbaar. “Ik heb er geen pijn aan. Alleen mijn vriendin vergist zich weleens als ze tegen me komt aanliggen. Dan stoot ze haar hoofd tegen zo’n schroef. Het ligt sowieso ook niet fijn, zegt ze. Hier loopt nog een metalen plaat”, terwijl hij zijn vingers tussen de twee schroeven inzet. “Dat blijft voor de rest van mijn leven zitten. Als ik ermee kan voetballen... geen probleem. Toen ik was hersteld, was er bij Celta de Vigo het nodige gebeurd. Een nieuwe technisch directeur, een nieuwe trainer en zij namen op hun beurt weer spelers mee. Ik viel buiten de boot. Met het naderende WK niet bepaald gewenst. Vandaar Alavés. Mijn vader heeft nog steeds een huis in Vigo.”
Uitgerekend Mike Guidetti belt weer. “Hij vertrekt nu vanaf het vliegveld. Mijn vriendin en kinderen zijn vanmorgen voor een paar dagen naar Zweden teruggegaan. Komende zomer ga ik trouwen met Sanna. Wist je dat al? Iedereen vliegt hier altijd vanaf Bilbao. Vitoria heeft een vliegveld, maar dat kent slechts vier bestemmingen. De club heeft er een eigen vliegtuig waarvan we altijd gebruik mogen maken. Erg handig. Een kwartiertje rijden vanaf het trainingscomplex. We zetten onze auto’s neer en stappen het vliegtuig in. Buiten de drie clubs in het Baskenland bezoeken we alle clubs met het vliegtuig.”
John Guidetti Foundation
Binnenkort reist hij ook weer naar Kenya. Met zijn John Guidetti Foundation ondersteunt hij kinderen in het Afrikaanse land om hun sportieve dromen op de grasmat te laten uitkomen. “Van mijn derde tot en met mijn zesde en tiende tot twaalfde heb ik in Kenya gewoond. Een prachtig land. Ik raad iedereen aan om eens een bezoek te brengen. Er loopt veel talent rond, maar de meeste kinderen krijgen nooit de kans om hun voetbaldroom waar te maken. Ik herinner me dat ik elf was, toen ik met mijn vader naar Kenya reisde. Vanuit Zweden namen we tachtig kilo aan voetbalkleding en –schoenen mee. Achteraf onverantwoord. Ik speelde toen voor IF Brommapojkarna, de grootste voetbalclub van Europa. Elke jeugdlichting kent minstens twintig teams. Regelmatig heeft de club nieuwe tenues nodig. Bijvoorbeeld als er een nieuwe shirtsponsor komt. Wij sturen de oude kleding dan naar Kenya. We hebben ook een eigen club daar, de Impala BrommaBoys. Zij spelen in de oude shirts van Brommapojkarna. Helaas heb ik de afgelopen jaren geen kans meer gekregen om terug te gaan. Ik speelde op het EK van 2016, het WK van 2018, heb nu twee kinderen en probeer ook nog een zomervakantie in te plannen. Ik hoop komende zomer te kunnen gaan. Mijn moeder gaat elk jaar langs om spullen te brengen. Al mijn voetbalschoenen gaan naar Kenya.”
Ook een bezoek aan Rotterdam staat in de planning. “De tijd ontbrak helaas om Feyenoord te bezoeken. We spelen vaak tegelijk. Ik heb een fantastisch jaar bij Feyenoord meegemaakt. Dat vergeet ik nooit. De toekomst? We zullen zien. Feyenoord zal in ieder geval nooit uit mijn hart verdwijnen.”
