"Het is een druktemakertje. Hij beweegt voortdurend met alles", lacht Davids als zijn zoontje Given op de achtergrond om aandacht vraagt. Op 7 oktober kwam de kleine spruit ter wereld. De geboorte bezorgde Lorenzo en zijn vrouw Samantha eindelijk weer eens vreugde. "We hebben ons dochtertje nog kunnen vragen of ze Given een mooie naam vond. Ze zei 'ja'." Davids vertelt het met een brok in zijn keel. Niet veel later, op 12 april 2016, overleed Jeazley plotseling op vierjarige leeftijd. "Dat is bijna een jaar geleden. Alles beleven we nu opnieuw. De hele situatie voelt nog steeds moeilijk. Natuurlijk kregen we hulp van buitenaf aangeboden, maar onze zoon voelt sinds zijn geboorte als de grootste helpende hand. Ik maak zijn opgroeien van erg nabij mee. Dat is een van de weinige voordelen van het feit dat ik nu geen baan heb."
Hij voetbalt in de Hoofdklasse voor vv DFS. "De club is heel goed voor me geweest. Ze weten en begrijpen wat er is gebeurd en geven me in alle opzichten de ruimte. Ze geven me de tijd." Het blijft een vreemde gewaarwording. Davids, parel uit de jeugdopleiding van Feyenoord, kent een CV waar menig profvoetballer jaloers op is. Maar in plaats van de dagelijkse tocht naar het trainingscomplex en het toeleven naar een wedstrijd in volle stadions, rijdt Davids nu op dinsdag- en donderdagavond naar Opheusden om te trainen. Op zaterdagmiddag bikkelt de drievoudig Jong Oranje-international in de Hoofdklasse. Spijkenisse, Sliedrecht en vanmiddag (zaterdag) RVVH in plaats van Ajax, Crystal Palace of Bayern München. Tegenstanders die hij tot de zomer van 2015 tegenkwam.
Profvoetballer
"Rutger Worm ken ik uit mijn tijd bij NEC. Hij is de aanvoerder van DFS en nam contact met me op. Ik zat zonder club en trainde alleen voor mezelf. Het vorige seizoen had ik afgemaakt bij SCH in Nijmegen, een Derde Klasser. Mijn buurjongen speelde daar. Daar kon ik mooi fit blijven. DFS is weer een niveau hoger. Ik had het er gelijk naar mijn zin en heb al verlengd voor volgend seizoen. Maar eerlijk is eerlijk. Het liefst wil ik weer profvoetballer worden. Met trainer Scott Calderwood heb ik afgesproken dat ik in mijn vakanties stages mag lopen. Daarbuiten wil ik dat ook niet, omdat ik DFS niet wil benadelen. Al besef ik dat het nu nog heel lastig wordt gezien mijn leeftijd. Wel zou ik met mijn ervaring juist een extra waarde zijn. Misschien heb ik een bepaald stempel, maar ik ben nooit een moeilijke jongen geweest. Met mijn fitheid is niets mis. Ik train elke dag in een gym, die een vriend van me gratis ter beschikking stelt. Maar in Nederland gaat het om hoe jonger, hoe beter, hoe goedkoper. Terwijl ervaren spelers juist iets extra's brengen. Maar ik geef niet op."
Vorig jaar speelde hij nog een oefenduel met RKC Waalwijk. "Ik dacht dat ik stage ging lopen. Ik speelde mee tegen een amateurclub. Na afloop hoorde ik dat het alleen dit duel betrof en ik hierop werd afgerekend. Ik speelde negentig minuten, maar hoorde dat het aan de financiën ontbrak om me te halen. Ik wist dat ik na een jaar, anderhalf jaar zonder duels op het hoogste niveau niet veel kon eisen. Maar zover kwam het niet eens. Ik verbaas me er niet eens meer over."
Iran
Zo ging Davids op stage in Iran. "Er was me van alles beloofd. De eerste keer was ik niet goed behandeld. Ze wilden dat ik daar terugkwam, maar eerst wilden we enkele punten op papier zetten die veranderd moesten worden. Kreeg ik daarop de rekening thuis van mijn vliegticket van die eerste reis. Ik kreeg ook nog diverse verzoeken uit landen waar ik niet heen wilde. Dat was het geld me niet waard. In de winter kon ik nog naar Roemenië, maar daar lopen afspraken niet altijd even goed. Daar zit ik na mijn eerdere ervaringen niet op te wachten."
Randers FC
Zijn laatste profavontuur was bij Randers FC in de Superligaen, de hoogste divisie in Denemarken. "Ik tekende daar in februari 2013. In het begin speelde ik alles, maar die zomer kreeg ik plotseling te horen dat ik te veel zou verdienen. Zij hebben dat salaris zelf voorgeschoteld. Ik had geen zin om met mijn gezin opnieuw te verhuizen. Ik wist dan ook dat het pesten zou beginnen. Ik werd inderdaad teruggezet naar het tweede elftal. Op een ochtend kwam ik binnen en zag ik dat mijn naamplaatje weg was en communicatie vanuit de club gebeurde helemaal niet meer."
Davids diende zijn contract 'netjes uit'. "Ik had mijn huis nog in Nijmegen en keerde daar terug. Ik moest weer helemaal op nul beginnen. In het tweede elftal bij Randers speelde ik in mijn laatste jaar alles. Maar niemand ziet dat. Die duels worden niet geregistreerd. Ik verwachtte dat er iets zou komen, maar er kwam niets. Kreeg ik te horen dat ik te lang niet had gespeeld. Maar ik speelde gewoon wekelijks. Laat me dan één of twee keer meetrainen. Ik ben er gewoon. Ik ging nog naar NEC. In 2010 werd ik er nog Man of the Year. Mijn plaatje hangt nog steeds aan de muur bij de trap naar het veld. Maar nieuwe spelers gingen via hun scoutingbureau. De mensen die ik daar kende waren ook bijna allemaal weg. Maar Vitesse geeft Alexander Büttner wel een kans. Waarom NEC mij niet?"
FC Augsburg
Davids haalt adem en komt bij FC Augsburg, waar hij in de zomer van 2011 een tweejarig contract tekende. "In het eerste jaar speelde ik 25 wedstrijden in de Bundesliga, dat is best veel voor een nieuweling. De Nederlandse trainer die me had gehaald (Jos Luhukay, red.) vertrok en na mijn vakantie zat er een nieuwe (Markus Weinzierl, red.). Ik kreeg direct te horen 'je mag weg, alle consequenties zijn voor jou. De nieuwe trainer heeft je niet nodig'. Ik vroeg direct of hij mijn kwaliteiten kende. Was alles wat ik bij Augsburg had opgebouwd in één keer weg? Ik besloot mijn beste beentje voor te zetten. Toen de trainer kennis kwam maken, keek hij me niet eens aan. Ik weet niet wat ik hem had misdaan."
Bournemouth
Bij Augsburg werd hij teruggezet naar het tweede elftal. "Daar raakte ik geblesseerd. Maar denk je dat ik van de trainer of de club een beterschapswens heb gekregen? Ik revalideerde bij een kliniek dicht bij mijn huis. Toen ik net fit was, belde mijn zaakwaarnemer. 'Bournemouth wil je hebben!'. Mijn enkel werd gecontroleerd en daarna ging alles heel snel. Frank Demouge zat er ook. Maar na drie maanden werd de manager die ons had gehaald ontslagen. Precies toen ik fit was stond Eddie Howe (nog steeds manager, red.) voor de groep. Hij was heel duidelijk en heel eerlijk naar ons toe. Hij wilde ons verhuren. Eén, twee of drie maanden bij een andere club, het liefst in Engeland. Howe had zijn eigen jongens meegenomen. Ging dat niet goed, dan zou hij naar ons kijken. Tot die tijd zouden we op het tweede plan belanden."
Davids hoefde niet lang na te denken. "Tot december lekker bikkelen op de training en in het tweede team wedstrijden spelen. Verhuren wilde ik niet. Ik wilde er direct staan als de club me nodig had. In december hoorde ik van Howe dat de situatie niet was gewijzigd. Het team draaide goed, won veel en hij zag geen reden om wisselingen door te voeren. Ik dacht 'oh, dan wacht ik wel'. Maar toen moest ik bij de directie komen en werd me verteld dat ik niet eens verhuurd, maar verkocht moest worden. Ik ging weer naar Howe. Volgens hem was het een beslissing van bovenaf. Er was interesse van Willem II via trainer Jurgen Streppel, maar dat kwam niet rond."
Zijn zaakwaarnemer kwam toen met Randers op de proppen. "Ze bleken al geïnteresseerd in de periode dat ik bij NEC speelde. Ze wilden een gelijkwaardig salaris aanbieden aan dat bij Bournemouth, boden een huis en het voetbal was van hetzelfde niveau als in Nederland. Ik besloot een kijkje te nemen. Het zag er goed uit. Er kwam ook een nieuw stadion. Mijn vrouw, die via de telefoon meekeek, was ook positief, maar liet de beslissing aan mij. Ik wilde spelen. Ik heb geld laten zitten bij Bournemouth om de stap naar Denemarken te maken. Ze brachten me rustig en in het begin verliep alles volgens plan. In het tweede jaar begon dat spelletje."
NEC
Hij komt terug op zijn periode bij NEC. "Weet je wat ik het ergste vond? Dat Carlos Aalbers (toenmalig technisch directeur NEC, red.) in de media loog over het feit dat ik niet wilde bijtekenen. Supporters spraken me erover aan. Maar weet je? Ik heb nooit met Aalbers gesproken. Ik was op dat moment een belangrijke speler voor NEC, dan zeg je dat niet over een van je spelers. Daarna kwam NEC toch met een nieuw aanbod, maar dat lag qua salaris lager dan ik had. Ik vond het jammer dat mijn inzet niet werd gewaardeerd. Ik besloot het seizoen bij NEC netjes af te maken en dan zag ik wel waar mijn kansen lagen. Toen kwam Augsburg. Ik begrijp de houding van NEC nu nog steeds niet. Ik ben altijd loyaal naar de club geweest. Ik heb zelfs nooit een uitnodiging gekregen om afscheid te nemen. Vorig jaar belden ze me nog of ik wilde meewerken aan de FOX Special Gouden Herinneringen over het UEFA Cup-succes. Daar had ik geen behoefte aan."
Hij woont nog steeds dicht bij het stadion. "Verhuizen naar Amsterdam, waar veel familie woont, zou ik niet afslaan. Maar probeer nu maar eens bij een bank een hypotheek af te sluiten. Wat is je beroep? Tja, dat heb ik nu niet." Een zaakwaarnemer heeft hij ook niet meer. "Dan teken je een contract bij zo'n man en die heeft jouw lot in handen. Doet hij niets, heb jij pech." Gelukkig heeft het ook een positieve kant. "Ik was eerst altijd druk bezig met voetbal. Ik mis nu zeker bepaalde dingen. Maar ik zie nu wel mijn zoon bijna de hele dag. Dat is me heel veel waard."
DFS
Vandaag (zaterdag) staat hij weer in het veld bij vv DFS. RVVH wacht. "DFS wil graag hogerop. Dit seizoen wilden we niet degraderen. De club is immers net gepromoveerd. Een hogere doelstelling is dan niet realistisch. Maar nu het zo goed gaat, is een plek bij de bovenste drie, vier mogelijk. In het begin van het seizoen waren we zoekende hoe we zouden gaan voetballen. Maar de laatste reeks voor en na de winterstop verliep uitstekend. Tegen Argon buigen we met tien man nog een 2-1 achterstand om in een 2-3 zege. De mentale veerkracht in de ploeg is enorm. Maar eerlijk gezegd had ik enkele jaren geleden niet verwacht dat ik op dit moment voor DFS zou spelen."
