Zomer in Engeland. De ramen van de taxi zijn beslagen. Ruitenwissers schieten heen en weer. Tussen dikke regendruppels door werpen we een vertroebelde blik op de vierde stad van Engeland, met iets meer dan een half miljoen inwoners: Manchester. Eens middelpunt van de textielindustrie. Nu vooral de stad van Manchester United en Manchester City. The Red Devils en The Citizens. Red en Skyblue. Uit 1878 en 1880.
ETIHAD CAMPUS
Een uur eerder zijn we geland op Manchester Airport. Rond half negen Engelse tijd. Op de vroegste vlucht van Schiphol naar Manchester zagen we Georginio Wijnaldum zitten in de businessclass van het voor de helft gevulde KLM-toestel. Hij op weg naar Liverpool. En wij op uitnodiging van Nike en Manchester City naar de Etihad Campus, de hypermoderne trainingsaccommodatie aan Ashton New Road. Daar melden wekelijks zo’n 450 spelers zich bij de ingang. Vanaf negen jaar tot alle sterren van het eerste elftal van the Citizens.
Karim Rekik doorliep hier een deel van de jeugdopleiding. Hij speelde uiteindelijk één wedstrijd in de hoofdmacht van Manchester City. Net als Danny Hoekman, in het seizoen 1992/93. Tyrone Loran en Ronald Waterreus stonden onder contract bij City, maar kwamen nooit in actie. Alfons Groenendijk, Paul Bosvelt, Kiki Musampa, Michel Vonk, Nigel de Jong en Gerard Wiekens wel. Laatstgenoemde, verdediger uit het Drentse Oude Pekela, bijna tweehonderd keer. Dat was tussen 1997 en 2004.
Toen speelde Manchester City een bijrol in het Engelse voetbal, pendelend tussen de First Division en de Premier League. Dat is nu wel anders. Toch noemen ze zichzelf nog steeds ‘a people’s club’. Een club van het volk. In Manchester zijn naar verluidt ook meer inwoners voor City dan voor United, de recordkampioen van Engeland en vooral erg populair buiten de stad. De afstand tussen het Etihad Stadium, ten oosten van het stadscentrum en Old Trafford, ten westen van het stadscentrum, is zo’n zeven kilometer.
Etihad Campus, zo’n tachtig hectare groot, was eens industriegebied. Nu liggen er zestien velden, perfect onderhouden natuurgrasvelden en moderne kunstgrasvelden, waarvan één in een indoorhal. Voor het dameselftal en de hoogste jeugdteams is er een stadion voor zevenduizend toeschouwers. Er zijn ook kantoren, zwembaden, slaapvertrekken en ruimtes voor medische behandelingen, om te relaxen en te fitnessen. Wij dienen ons te melden bij de media zone, voor ons interview met Kevin De Bruyne.
DE MEDIA ZONE
Op weg naar de campus zien we vanachter de beslagen ramen van de taxi de stalen dakconstructie van het Etihad Stadium boven de daken van huizen. Het stadion van Manchester City, die plaats biedt aan zo’n 60 duizend toeschouwers, is vanaf de Etihad Campus te voet bereikbaar via een hangbrug. Wij draaien linksom de oprit van het trainingscomplex op, bij de North Gate.
Onze taxi stopt bij een hokje, voor een gesloten slagboom. Een bewaker meldt zich bij het raam van de chauffeur. Hij geeft aan dat we voor Mikey komen. “Mikey?”, reageert de bewaker verbaasd. De chauffeur draait zich om naar zijn bijrijder, een medewerker van Nike. Hij lacht. “No, we are here for Nike. Nai-kie.” Het kwartje valt bij de chauffeur. Hij verontschuldigt zich. De bewaker lacht en loopt naar het hokje. De slagboom gaat omhoog. “Go on lads.”
In de media zone van de Etihad Campus moeten we bij de receptie een presentielijst tekenen. Net als een Nederlandse journalist van Men’s Health en een Nederlander van football lifestyle website Never Offside. Een Duitse journalist van Sport Bild is er al. Later druppelen meer mediavertegenwoordigers binnen. Onder hen een Duitse freestyle voetballer van Unisport Web TV, een populair video-platform van de voetbalwebshop Unisport, uit Denemarken. En er zijn ook jongens die druk pratend op en neer wandelen met smartphones, zichzelf filmend. Vloggers. Met Britse accenten.
Allen zijn we in afwachting van Kevin De Bruyne. Ons contactpersoon van Nike vertelt dat hij net een fotoshoot heeft gedaan en dat hij onderweg is. Dan kunnen wij, net als Men’s Health en Sport Bild een kwartier met hem zitten voor een interview. Niet veel later meldt De Bruyne zich bij de ingang van de media zone, in een trainingsoutfit van Nike. Hij loopt samen met zijn manager en een medewerker van Nike de trap op naar de eerste verdieping. Wij volgen. Men’s Health gaat eerst naar binnen. Achter de deur is een auditorium, een zaal waar Pep Guardiola voortaan zijn persconferenties geeft, wordt ons verteld.
BOEGBEELD
Hij is een soort fabriek geworden, vertelde zijn vader Herwig al eens in de Volkskrant. Hij had het toen over zijn zoon Kevin, de rossige Belg met babyface uit Drongen, een deelgemeente in Gent. Hij is ook al eens vergeleken met stripfiguur Kuifje, in de wondere voetbalwereld. Oasis-zanger Noel Gallagher noemde De Bruyne al eens de beste roodharige voetballer ooit. Als we Jan Boskamp mogen geloven leerde hij de jonge Kevin ooit voetballen. Dat zei hij hard lachend. De Bruyne reageerde door te zeggen dat Boskamp goed kan zeveren. Net als Boskamp werkte ook Mario Been met De Bruyne. Been was zijn trainer bij KRC Genk. Buiten het veld rustig, op het veld druk, zei hij over hem. Altijd in de weer. Vaak met rode koontjes. Been omschrijft De Bruyne als een vrij introverte jongen, maar een die voor zichzelf opkomt wanneer het moet. Strijdbaar.
Die strijdlust uitte zich in zijn tijd in Londen. Bij Chelsea kwam De Bruyne niet voor in de plannen van José Mourinho. De Bruyne stapte op de clubleiding af om aan te geven dat hij weg wilde. Dat resulteerde in een transfer naar VfL Wolfsburg, waar de Rode Duivel wel opbloeide. Manchester City kocht hem voor 76 miljoen. Een recordbedrag voor een Belgische voetballer. In Noordwest-Engeland tekende De Bruyne een contract tot de zomer van 2021.
MENTALITEIT
De jongen uit Drongen hangt op billboards over de hele wereld, heeft 1,5 miljoen volgers op Instagram (inmiddels 6,3 miljoen, red), 800 duizend followers op Twitter (inmiddels 1,4 miljoen, red), heeft zijn eigen jeugdtoernooi in België, een kledinglijn (KDB), een autobiografie (Keep It Simple) en is een van de boegbeelden van Nike Europa. Voor EURO 2016 moest een handtekeningensessie in België voortijdig worden beëindigd omdat de mensenmassa rond De Bruyne te groot werd.
Hij staat graag in de spotlights, maar wel het liefst binnen de lijnen. Met de bal aan de voet. Toch, wat er ook gebeurt, hij is volgens pa niet nerveus te krijgen. Hij blijft voor hem de Kevin die gewoon graag en veel voetbalt, zelfs op de patattenvelden (zoals slechte velden in Vlaanderen worden genoemd) in de buurt van het ouderlijk huis, en van friet met kaaskroketjes houdt. Die mentaliteit, doe maar gewoon, zit in de familie. Vader Herwig was vroeger metaalbewerker en is geboren in Gent. Een nuchtere Oost-Vlaming. Hij speelde in de jeugd van AA Gent en werd bij die club ook jeugdtrainer. Zijn vrouw Anne is een Engelse geboren in Burundi. Ze hebben ook een dochter: Stephanie, jonger dan Kevin.
Ze misten Kevin behoorlijk toen hij als tiener van de opleiding van AA Gent naar het gerenommeerde KRC Genk, ruim honderd kilometer verderop, vertrok om zijn voetbaldroom achterna te gaan. Het eerste jaar in het internaat van Genk beviel De Bruyne niet echt. De familie Monnissen in Genk, die hij toen al kende van vroeger, ving hem op als gastgezin. Gaston en Sonja werden zijn tweede vader en moeder. Zij hebben ook een zoon en dochter, jonger dan Kevin. Ze zagen hem als een oudere broer. Voor het WK in Brazilië ging De Bruyne voor de Belgische tv terug naar het gastgezin om hen te bedanken dat hij bij ze mocht wonen. Ze zetten handtekeningen op de binnenkant van zijn België-shirt. Om hen dichtbij te houden.
HET INTERVIEW
Op de voorste rij van de leren klapstoelen in het auditorium zit Kevin De Bruyne in een zwart-groene trainingsoutfit, als de deur voor ons open gaat. De Bruyne lacht, steekt zijn hand uit en zegt, met een Vlaamse tongval: “Hallo, ik ben Kevin.” Op dezelfde rij, drie stoelen verder, zit de marketingmanager van Nike. Een rij achter hen de manager van De Bruyne.
Ze luisteren mee. De tijd loopt voor ons.
Goedemiddag Kevin, hoe gaat het met je?
De Bruyne: “Ja, best goed hoor. Ik ben lekker uitgerust na de vakantie. Ik ben naar Ibiza geweest, met mijn vriendin en zoon. Ik ben niet veel andere voetballers tegengekomen. Ik zat waarschijnlijk in een rustig deel van het eiland.”
Kon je je hoofd even opfrissen na het EK?
“Ik heb er nog wel even aan teruggedacht. Maar ja, ge kunt het niet meer terugdraaien hè? We gingen naar Frankrijk om te winnen. Maar tegen Wales maakten we iets te veel foutjes. Misschien hadden we ook te veel blessures. Veel mensen zagen ons als de grote favoriet voor de titel, maar op een toernooi kan van alles gebeuren. Dat zie je ook aan Portugal. Wie had gedacht dat zij zouden winnen? In de halve finales wonnen ze pas hun eerste wedstrijd. Voetbal is moeilijk te voorspellen. Je hoeft niet altijd goed te spelen om te winnen. Niemand wint nog eenvoudig. Ieder land kan tegenwoordig elf deftige voetballers op een plein zetten. Met een goede tactiek is het heel moeilijk om makkelijk te winnen. Kijk maar naar Nederland, hè. Jullie waren er nu niet bij, maar zo’n tijd maakt ieder land mee. Niet in paniek raken…”
Jullie hebben nu een nieuwe bondscoach: de Spanjaard Roberto Martínez. Een goede keuze?
“Dat moeten we nog zien, hè? Ik weet nog niet heel veel van hem. Wel dat hij eerder trainer was van Everton. Daar heeft hij het op zich goed gedaan. Alleen de laatste jaren ging het iets moeizamer. Ik ben benieuwd naar wat hij ons gaat geven. Wij zijn als spelers ook ouder en wijzer. De ervaring van het EK nemen we allemaal mee. Nu is het zaak om ons te kwalificeren voor het WK in Rusland. Met Martínez.”
Ook bij Manchester City werk je sinds kort met een nieuwe coach. Wat verwacht je van de samenwerking met Pep Guardiola?
“Ik hoop dat hij bij ons hetzelfde kan bereiken als hij heeft gedaan met Barça en Bayern München. Die ploegen heeft hij echt beter gemaakt. Barça en Bayern werden veel te sterk voor andere teams in hun competitie. Bij ons, in de Premier League, is de uitdaging voor hem nog groter. In Engeland is de concurrentie echt heel groot. We zullen zien. Natuurlijk hoop ik dat Guardiola ons verder kan helpen. Dat betekent dat we veel prijzen winnen.”
Samen met Guardiola kwamen er deze zomer ook veel nieuwe topspelers bij. Hoe kijk jij daar tegenaan?
“Je weet dat er bij een topclub als Manchester City elk jaar vier of vijf nieuwe topspelers bijkomen. Soms meer. Dat is ook nodig op dit niveau. Stones, Jesus, Gündogan, Nolito en Sané zijn goede versterkingen. We willen het beter doen dan vorig seizoen. Dat houdt in: in alle competities ver komen en hier en daar iets winnen. Vorig seizoen kwamen we ver in de Champions League, wonnen we de League Cup en bereikten we de kwartfinale in de FA Cup. In de Premier League waren we een maand iets minder. Dat brak ons op. De concurrentie bleek iets stabieler. Je krijgt ook geen zeges meer cadeau. Er gaat nu zoveel geld om in de Premier League. Ieder team kan meerdere topspelers kopen. Daardoor wordt elke competitiewedstrijd moeilijk om te winnen. Voor iedere club.”
Gaat de regerend Engels kampioen Leicester City (kampioen van seizoen 2015/16, red.) dit seizoen weer meedoen in de titelrace?
“Ze hebben het vorig seizoen wel heel goed gedaan. Echt knap, maar ik denk dat wij dit seizoen, samen met Manchester United, Arsenal en Chelsea de grootste titelkandidaten zijn. Voor Chelsea kan het misschien juist een voordeel zijn dat ze dit seizoen geen Europees voetbal spelen. Over Tottenham Hotspur heb ik mijn twijfels. Ondanks dat ze een goede Nederlandse spits (Vincent Janssen, red.) erbij hebben gehaald.”
Een knipoog en een lach. “Nee, maar ik vraag me wel af of Spurs het weer zo goed gaat doen komend seizoen. Afwachten, hè.”
Dat zullen jouw landgenoten Jan Vertonghen, Toby Alderweireld, Moussa Dembélé en Nacer Chadli vast niet leuk vinden om te horen…
Een lach. “Een beetje plagen, mag wel toch? Ik spreek die jongens vaak genoeg bij de nationale ploeg of anders via de app. Soms daag je elkaar een beetje uit. Zeker nu het seizoen is begonnen. Dat hoort er een beetje bij. Als grapje. We zoeken elkaar ook buiten het voetbal regelmatig even op. Wel iets minder dan voorheen, iedereen is zo’n beetje vader geworden. Dat neemt ook wel wat tijd in beslag.”
Kun jij als vader nog even een blokje om met je zoon? Of word je direct aangeklampt door fans?
“In Engeland kan ik nog vrij makkelijk over straat lopen. Dat is wel het enige land, denk ik. Hoewel, in verre landen ook nog wel hoor. Ik doel eigenlijk meer op België en Duitsland. In Engeland laten de supporters u redelijk met rust. Met de pers valt het ook mee. Bij mij in de buurt, waar ik woon, kom ik ze in ieder geval niet tegen. Kijk, als je de stad in gaat, in een restaurant, wordt er weleens een foto gemaakt. Maar daarna zijn ze vrij snel weer weg. In België en Duitsland is het drukker. Veel drukker. Dan wil iedereen toch op de foto of vraagt om m’n handtekening.”
Keek je als jonge jongen zelf eigenlijk veel naar voetbalwedstrijden en had je vroeger idolen?
“Nou, ik heb in mijn leven eigenlijk niet heel veel voetbalmatchen gekeken. Ik was meer zelf aan de bal, op de veldjes in de buurt. Ja, de patattenvelden. Ik had wel mijn idolen, ja. Michael Owen. En ook Ronaldinho en Zidane mocht ik graag zien. Ik moest het als kleine jongen vooral van mijn techniek en snelheid hebben. Daarom waren zij voorbeelden. Ik speelde veel over de grond, nog steeds. Alleen op een ander niveau.”
Is voetbal voor jou nog steeds meer een mooie hobby dan werk?
“Ja, eigenlijk wel hoor. Ik geniet nog steeds van elk moment dat ik op het voetbalveld sta. Maar het is ook mijn job geworden. Ik vind het mooi dat ik dat nu al jaren kan combineren. Maar buiten mijn eigen wedstrijden zie ik nog steeds niet heel veel voetbal. Het is niet zo dat ik speciaal thuisblijf om andere voetbalwedstrijden te kijken. Hooguit wat Champions League-matchen kijk ik live. Of ik blijf even hangen bij voetbal wanneer ik een dag voor mijn wedstrijd in het hotel verblijf. Wij voetballers spelen zelf al zoveel wedstrijden dat we in onze vrije tijd graag andere dingen doen en zien. Zoals met de familie tijd doorbrengen.”
En alle interviews en commerciële activiteiten, zoals op dit soort dagen. Hoe is dat voor jou?
“Part of the job, hè. Ik laat mij liever op het veld zien, maar ge weet waar ge mee bezig zijt. Commerciële dingen horen bij het voetbal.”
De marketingmanager van Nike toont de stopwatch. Het kwartier is om. We bedanken De Bruyne. “Geen probleem, alsjeblieft”, reageert hij.
DE TRAINING
Een verslaggever van Sport Bild is de derde en laatste journalist die het auditorium binnen gaat voor een interview. Met de Nederlandse collega’s wachten we in de ontvangstruimte van de media zone. Er staat nog een voetbaltraining voor ons op het programma. De Bruyne zal zich dan ook weer melden. Na een kwartier komt ook de Duitse journalist de trap aflopen. “Okay, guys. Are you ready to go?”, vraagt een Engelsman met een zware stem.
We lopen achter hem aan, achter de receptie langs en door een deur naar buiten. We lopen om het veld van het stadion van de vrouwen en de hoogste jeugdteams. In de ‘home’ kleedkamer hangt boven iedere stoel een naam van een van de genodigden. Ook die van ons. De trainingskleding van Nike hangt en ligt klaar. Samen met de voetbalschoenen.
Omgekleed lopen we door de catacomben naar het veld. Daar wacht Alan Dixon, projectmanager City Football Schools. Hij vertelt over de filosofie van Manchester City, aanvallend voetbal, creativiteit en plezier hebben in wat je doet. We moeten een paar minuten lopen over de Etihad Campus naar het veld waar wij met journalisten, vloggers en De Bruyne gaan voetballen. Op perfect onderhouden grasveld. Nieuwe Premier League-ballen liggen klaar bij de vier grote doelen. De Bruyne staat er al. Hij houdt een nieuw paar Nike-schoenen Magista II voor zijn hoofd, terwijl hij wordt gefotografeerd.
Als De Bruyne klaar is met de fotoshoot loopt hij naar Dixon en een van zijn assistenten, allen in Manchester City-trainingspak. “Welcome Kevin”, zegt Dixon. De Bruyne knikt. “The time for selfies is over now, let’s start guys”, vertelt Dixon lachend. De vloggers die meetrainen bergen hun smartphones dan op. De warming-up bestaat uit kappen en draaien met de bal. Daarna een rondo. Kevin De Bruyne doet even mee en stapt dan uit. Geen risico’s nemen, met die mogelijk wat onhandige en af en toe iets te enthousiaste tegenstanders.
Nog wat interviews op het veld. Een Duitse freestyler gaat latje trappen met De Bruyne, terwijl Dixon partijvormen afwerkt met zo'n twintig mediavertegenwoordigers. Zo’n drie uur na zijn entree staat De Bruyne voor de camera van Sky Sports. Het laatste interview van de dag. Het strakke tijdschema is uitgelopen. Geen probleem voor De Bruyne, lijkt het. Hij knikt met zijn hoofd naar de journalist van Sky Sports en geeft medewerkers van Nike een hand. Zijn manager schudt handen met dezelfde mannen.
De Bruyne zwaait en loopt naar een zwarte Mercedes op de parkeerplaats achter het veld en stapt in. Hij stuurt de auto naar de uitgang van Etihad Campus, een soort sluis met stoplichten en elektronische hekken. Op naar zijn vriendin Michèle en zoon Mason. ‘Family kind of day’, schrijft hij een uur later bij een foto op Instagram, samen met zijn zoon, thuis zittend op de bank.
Een middag uit het leven van Kevin De Bruyne.
