“Ik krijg het er warm van... Wauw”, vertelt Raimond van der Gouw glimlachend. Op het beeldscherm van een laptop voor hem ziet Van der Gouw hoe hij op 26 mei 1999 al rennend met zijn armen wijd gespreid vanuit de dug-out het veld van Camp Nou oversteekt. Net als teamgenoten bespringt hij Ole Gunnar Solskjaer achter het doel van Bayern München-keeper Oliver Kahn, die op de doellijn voor zich uit staart. Links van hem leunt Michael Tarnat tegen een doelpaal, rechts staat invaller Mehmet Scholl voorover gebogen bij de andere paal. Sami Kuffour, centrale verdediger van Bayern, slaat herhaaldelijk met een vuist op het gras.
Invaller Solskjaer tikte uit een corner van David Beckham in minuut 90+4 de winnende goal binnen voor Manchester United. “Ik heb nooit zo hard gerend als na dat doelpunt. Iedereen werd gek”, zegt Van der Gouw. Jaap Stam is als een van de eerste spelers bij Solskjaer. “Als Ole die bal niet had geraakt, had ik de 2-1 kunnen scoren. Ik stond achter hem. Helaas...”, vertelt Stam met een glimlach, na het zien van de beelden. “De euforie na de 1-1 van Teddy Sheringham was er een van opluchting, na de 2-1 van Ole van ongeloof. Als speler keek ik nooit wedstrijdbeelden terug, nu vind ik het mooi om terug te zien. Hoe ouder je wordt, hoe mooier het verleden wordt. Mijn kinderen duiken soms ook weer iets leuks over mij op van YouTube.”
SPANNING
YouTube staat vol met filmpjes over de ChampionsLeague-finale van 1999 en the great escape van United. Last minute goals van invallers Sheringham (90+1) en Solskjaer (90+4) leidden tot tranen van verdriet bij Bayern en tranen van geluk bij United, dat dat seizoende treble won: landstitel, FA Cup en Champions League. Stam was basisspeler bij United, Van der Gouw stand-in van doelman Peter Schmeichel en bleef op de bank tijdens de finale. Op beide sprints in euforie na de United-goals na.
Wat weten jullie nog van de dag van de finale en de dagen in aanloop naar het duel in Barcelona?
Van der Gouw: “Vier dagen voor de Champions League-finale wonnen we de FA Cup op Wembley tegen Newcastle. De volgende ochtend vlogen we met een Concorde van Londen naar Barcelona. Dat was wat. Hup, door de geluidsbarrière. Een paar jaar later werd de Concorde uit de running gehaald na een crash.”
Stam: “Ik weet nog dat David Beckham met een of ander modemerk speciale maatpakken voor ons had geregeld. Als je die pakken nu ziet... Wijde broeken en oversized overhemden. We waren blij dat we die dingen konden uittrekken in de kleedkamer. We wilden zo snel mogelijk het veld van Camp Nou op. We zaten dagen opgesloten in een hotel in het centrum. Een stukje wandelen zat er niet in met alle fans. Als we niet trainden las ik wat om de tijd te doden. We hadden geen Netflix of iPhones. De Engelse jongens waren aan het kaarten, andere jongens hadden in die tijd al wel een PlayStation mee.”
Van der Gouw: “Ole speelde trouwens veel Football Manager op de computer. Met de wetenschap van nu wel grappig, hè?”
Hoe was de spanning voor zo’n grote wedstrijd?
Van der Gouw: “Groot. We haalden twee jaar eerder de halve finale van de Champions League. Die verloren we van Borussia Dortmund,twee keer met 0-1. Alles zat toen tegen. In 1999 kregen wij alsnog onze finale. Hoewel, niet iedereen. Paul Scholes en Roy Keane waren geschorst na gele kaarten in de halve finale tegen Juventus. Roy was echt pissig op Jesper Blomqvist. Hij gaf een slordige pass, waardoor Roy een tackle moest maken. Jesper kreeg het wel te horen van Roy, haha.”
Stam: “Schmeichel was onze captain omdat Roy niet speelde. Roy was voor de finale nog wel in de kleedkamer, maar hij hield zich afzijdig. Als Roy speelde riep hij ‘come on lads’, dat soort dingen, maar hij bewaarde zijn energie vooral voor op het veld en ging daar los. We hebben nog op elkaar staan schelden joh. Ik speelde hem een keer niet aan tijdens een wedstrijd en degene die ik aanspeelde leed balverlies. Toen zocht hij mij gelijk op en ik beet terug. Later konden we erom lachen. We zijn types die ver gaan om te winnen. Roy nog iets verder dan ik. Gary Neville was ook een aanjager bij ons. Voor de finale zat ik naast Gary in de kleedkamer. Hij ging steeds meer en sneller praten van de spanning.”
KLEEDKAMERHUMOR
Sprak manager Sir Alex Ferguson nog bijzondere woorden voordat jullie finale begon?
Stam: “Fergie was heel rustig. Ik kan me geen brandende speech van hem herinneren. Er was ook geen opzwepende muziek in de kleedkamer. Het hoorde een beetje bij onze kleedkamercultuur om elkaar af te branden om slechte muziekkeuzes. Zo van: wat heb jij een slechte smaak. Er werd veel gelachen. Zo stond er een massagetafel in het midden van de kleedkamer. Als je daarop lag kreeg je van alles naar je hoofd. Niemand durfde er nog op te gaan liggen. Dat is kleedkamerhumor. Net als kloten met kleding. Ole en ik hebben eens materiaalman Albert vastgebonden en opgesloten in een kast. Juist bij hem was dat leuk. Albert was altijd bloedserieus in zijn werk.”
Van der Gouw: “De kleedkamerhumor is een van de eerste dingen die je gaat missen nadat je bent gestopt. Ryan Giggs en Nicky Butt waren echte gangmakers. We hadden een hele hechte groep. Gary Neville nam vaak het voortouw bij activiteiten. Als er plannen waren om naar een bar te gaan na een wedstrijd, dan riep hij dat niemand naar huis mocht. Dan ging iedereen ook mee. Ik trok veel op met Jaap, Blomqvist, Johnsen, Schmeichel en Solskjaer. Wij woonden allen in de buurt van het vliegveld van Manchester en reden regelmatig samen naar trainingen. De Engelse spelers zaten samen in het noorden van Manchester.”
Stam: “Met de jongens van toen heb ik nog weinig contact. Ik app soms nog met Keane. Toen bekend werd dat ik trainer werd bij Feyenoord stuurde hij nog een felicitatie. Solskjaer was regelmatig mijn kamergenoot, maar ik heb hem al jaren niet gesproken. Als ik hem op tv zie is hij in twintig jaar niet veel veranderd. Alleen iets grijzer.”
ENGELTJES
“Peter stond in de goede hoek, maar die stap opzij wordt hem fataal, zie je dat?” zegt Van der Gouw, terwijl hij naar het beeldscherm van de laptop wijst. Mario Basler schiet in minuut zes een vrije trap langs Schmeichel,aan de grond genageld.
Stam: “In de groepsfase speelden we al twee keer gelijk tegen Bayern, een taaie ploeg. Ik stond op Carsten Jancker. Enorm sterk, een kop groter dan ik. Ik werd klaargestoomd voor de finale. Vanwege een achillespeesblessure liet ik de kampioenswedstrijd schieten en begon ik op de bank bij de finale van de FA Cup. Het waren zware duels met Jancker. Hij schoot nog met een omhaal tegen de lat. Hier en daar hadden we geluk.”
Van der Gouw: “Er zaten een paar engeltjes op onze lat. Last minute winnen was wel een kracht van ons in het jaar van de treble. We hadden een lange adem en gaven nooit op. Ook in de halve finale tegen Juventus. We kwamen binnen tien minuten 2-0 achter in Turijn, maar wonnen nog met 2-3.”
Stam: “Juventus speelde de twee jaar ervoor in de finale en had een heel aardig team met jongens als Zinédine Zidane en Edgar Davids. Filippo Inzaghi maakte 1-0 en 2-0. Inzaghi was een vervelende tegenstander. Je hoefde hem maar aan te kijken of hij viel om. Veel scheidsrechters trapten erin. Een van zijn goals tegen ons ging via mijn been over Schmeichel. Een kwestie van geluk, maar toch ook een kwaliteit. Hij maakt vaak van die rommelgoals.”
Van der Gouw: “Ik dacht niet meer dat het goed zou komen toen ik vlak voor tijd op de stadionklok in Camp Nou keek en we 1-0 achterstonden. Ik hoorde later dat Franz Beckenbauer, toen president van Bayern, voor de blessuretijd in de lift stapte van het ereterras naar de catacomben en dat er al blauwe en rode linten voor Bayern aan de beker werden bevestigd. En toen Beckenbauer beneden was kon hij het vast niet bevatten dat wij 2-1 voor stonden. En eigenlijk kon niemand het geloven.”
Stam: “Camp Nou was het mooiste stadion om zo’n finale te spelen, met bijna honderdduizend fans. Mijn vrouw en goede vriend Arthur Numan waren er ook. Mijn familie zat thuis voor de tv met een biertje. Zij waren dolgelukkig. Het was mijn eerste seizoen bij United en ik was de duurste verdediger op dat moment. Dat bracht druk mee en mijn start was niet goed. Dan duiken gelijk de kranten erop. Ik merkte al snel hoe groot United was.”
Van der Gouw: “Arsenal had een seizoen eerder de dubbel in Engeland gewonnen. Wij stonden met lege handen. Er werd geïnvesteerd in de selectie. De druk stond erop. Schmeichel startte beroerd en werd nog door Ferguson tien dagen weggestuurd om zijn hoofd leeg te maken. Dat ik in dat seizoen niet in de Champions League speelde was jammer, maar ik heb alles van dichtbij meegemaakt. Voor de finale besloot ik bewust te genieten van alles wat er op mij af kwam. Het was misschien wel once in a lifetime. Niet veel spelers maken een Champions League-finale mee, laat staan winnen. Kijk naar Gianluigi Buffon. Mijn shirt van die finale hangt nog altijd in mijn slaapkamer.”
Stam: “Ik heb mijn shirt van de finale ook ingelijst, net als dat van het kampioenschap en de FA Cup-finale. Met de medailles erbij. Ik vond vorig jaar bij mijn verhuizing van Engeland naar Nederland nog een doos met geruilde wedstrijdshirts, waarvan ik sommige namen niet ken, en plastic miniatuurpoppetjes met grote hoofden van United-spelers uit 1999. Zo kom je nog eens wat tegen.”
REÜNIE
Hoe worden jullie tegenwoordig ontvangen bij United?
Stam: “Ik ben eerder dit seizoen naar United tegen Wolves geweest. Dan gaan alle deuren open. Ik zag veel oude bekenden, onder wie Fergie. Bij United is het zo, net als bij veel Engelse clubs, dat ze je echt omarmen als oud-speler.”
Van der Gouw: “Ik ging vorig jaar oktober met mijn zoon Ennio naar United-Juventus. Hij is keeper bij FC Twente en elk jaar ga ik een keer met hem naar Engeland om hem die ambiance te laten ervaren. En hij is een groot Ronaldo-fan. We konden die avond in een skybox zitten. M’n oude maten Johnsen, Blomqvist en Solskjaer waren er toen ook. Dan komt 1999 op een of andere manier wel ter sprake.”
Stam: “De finale in 1999 was de mooiste voetbalavond in mijn carrière. Zeker als slot van een perfect seizoen. Nadat ik later met Milan de Champions League-finale verloor van Liverpool werd die winst met United nog waardevoller.”
Van der Gouw: “We hadden na de finale een feest in ons hotel in Barcelona, maar daar weet ik niet veel meer van, haha.”
Stam: “We hadden wat borrels op, op een lege maag. Je bent op na zo’n finale, na zo’n seizoen. Dan eet je wat met z’n allen, hier en daar een speech en dan wordt er een dansje gemaakt om half drie nachts.Sommige jongens gingen wat langer door. David May, die op de bank bleef tijdens de finale, een geweldige gast, zagen we later op foto’s overal voorbijkomen met de beker.”
Van der Gouw: “Haha ja, ze waren onafscheidelijk. Ook tijdens die bustour in Manchester.”
Stam: “Na een paar uurtjes slaap vlogen we naar Manchester. Daar reden we met zo’n ouderwetse rode dubbeldekker van het vliegveld naar het centrum. Heel indrukwekkend.”
Van der Gouw: “Er stonden bijna een miljoen mensen. Het gejuich en gegil weerkaatste tussen de hoge gebouwen. Toen we uit de bus stapten en ergens naar binnen liepen piepten onze oren nog.”
Stam: “Een dag later vloog iedereen uit. Wij gingen in Nederland op vakantie. Onze dochter was één jaar oud en het was leuk om de familie weer eens te zien.”
Op 26 mei staat er vanwege het twintigjarig jubileum een replay van de Champions League-finale op het programma op Old Trafford. Zijn jullie daarbij?
Stam: “Ik hoop het. In het slechtste scenario spelen we met PEC Zwolle in de nacompetitie. Hopelijk valt alles goed. Ik ga niet extra trainen, dat heb ik ooit gedaan voor een charity game, maar dat pakte verkeerd uit: pats boem, spierscheurtje. Mocht ik nu weer tegen Jancker spelen, dan kleun ik er niet zo in als twintig jaar terug, haha. Het wordt niet meer zo spannend als in Barcelona. Maar leuk om elkaar weer te zien.”
Van der Gouw: “Ik ben er zeker bij! Volgens mij komt Schmeichel ook, ik hoop op speeltijd, haha. Ze proberen alle jongens samen te krijgen. Hoe completer hoe mooier, ook met alle jongens van Bayern. Respect dat ze komen. Ze stonden in tranen op het veld na de 2-1. Mooi dat ze twee jaar later wel de Champions League-finale wonnen tegen Valencia. Dat gunde ik die jongens ook wel na die voor ons magische avond in Barcelona.”
