Tot pakweg het tiende levensjaar verbeelden jonge voetbalfans zich hoe het moet zijn om in grote stadions te mogen voetballen. Met hun voetbalvriendjes dromen ze van een winnend doelpunt in de Champions League-finale of kampioenschap in de Premier League. Voor lezers van kinderboekenserie Snelle Jelle wordt die droom aangewakkerd door de avonturen van de gelijknamige hoofdpersoon en zijn vrienden Kees en Johan. Ieder jong voetballertje heeft zo’n vriendje met wie hij een voetbaldroom deelt. Voor Myron Boadu is dat, naast zijn broer Reginald, buurjongen Dereck Darkwa. Waar die verbeelding voor velen al snel blijkt te gaan eindigen in een All Stars-achtig bierteam, zijn Boadu en Darkwa wel in staat om de wonderlijke avonturen van Snelle Jelle bij te benen.
Slechts één woning scheidt de huizen van de familie Boadu en Darkwa. Sinds ze zelfstandig naar buiten mogen, gaan ze met elkaar om. Ze zitten op dezelfde basisschool, hun ouders bezoeken dezelfde kerk en ze delen dezelfde achtergrond. Al speelt hun Ghanese afkomst dan nog geen hele grote rol. De eerste stapjes op het voetbalveld zetten ze eveneens samen. Dat doen ze bij FC Bijlmer, de amateurclub in de Amsterdamse buurt waar ze opgroeien. Boadu wordt aangemeld door broer Reginald, die al voor de club uitkomt en eveneens talent voor de bal bezit. Op een steenworp afstand van de ArenA start zijn voetbaldroom.
Als Boadu thuis niet met zijn broer voetbalt, dan komt Darkwa wel langs om hem te vergezellen. Om binnen te voetballen of zich prof te wanen achter de PlayStation. Buitenshuis moeten ze op de pleintjes strijden voor hun plek in de Bijlmer. Die tijd maakt wie ze zijn geworden. Darkwa wil benadrukken dat Boadu’s ouders een grote rol hebben gespeeld in de ontwikkeling van hun zoon. Ze brengen hem discipline bij en zijn scherp op de afslagen die hij in zijn leven neemt. Zodra hij voor AZ voetbalt, hangt hij amper op straat en laat hij zich nog zelden zien in de lokale snackbar. De stereotyperingen van de gevaarlijke Bijlmer gaan aan hun neus voorbij, maar wel hebben Boadu en Darkwa grote talenten ten onder zien gaan.
Boadu is een jaar jonger dan Darkwa, maar bij FC Bijlmer voetbalt hij al in hetzelfde team. Je bent immers een snelle leerling of niet. Lang vertegenwoordigen ze de vereniging niet, want FC Bijlmer gaat failliet en buurman Ajax neemt het complex vervolgens over. Midden in het seizoen zitten Boadu, Darkwa en hun teamgenoten zonder club en moeten ze halsoverkop op zoek naar een andere plek om hun passie uit te voeren. Lang zit Boadu niet met het faillissement van FC Bijlmer, want zijn eeuwige glimlach kenmerkt hem volgens zijn jeugdvriend. Boadu, Darkwa en een ploeggenoot gaan het proberen bij SC Buitenveldert, een paar stations verwijderd van de Bijlmer.
De drie hebben een simpele vraag: ze zouden dolgraag voetballen voor het F-team van SC Buitenveldert. Het antwoord ligt gecompliceerder. De drie stuiten bij SC Buitenveldert op jeugdtrainer Fred Bloem, die in een ver verleden spits was van AZ Onder 19 en zijn sporen verdiende als doelpuntenmaker van onder meer Noordwijk. Knieproblemen zorgden ervoor dat hij het nooit schopte tot het profvoetbal, maar Bloem heeft de kennis en ervaring om Boadu en Darkwa beter te maken. Eén probleem: de F-ploeg waarover hij de leiding heeft, is al goed en heeft in principe geen plaats voor nog drie voetballertjes.
In duel met Marcos Senesi
Wiel Coerver-oefeningen
Op een zonovergoten maar winderige dag in maart haalt Bloem herinneringen op. Hij is al een tijdje weg bij de club, maar bewaart nog warme gevoelens aan zijn tijd met Boadu en Darkwa. Hij kan het moment dat er drie jonge voetballers voor zijn neus staan nog goed voor de geest halen. Hun onschuldige oogopslag en kinderlijke enthousiasme laten Bloem overstag gaan. Hij belooft hen niets, maar al na vijf minuten is de trainer overtuigd en zegt hij de inschrijvingen te gaan regelen.
Van het drietal is Boadu qua karakter het meest bescheiden, maar Bloem herkent direct zijn voetballende kwaliteiten. Vooral zijn eerste aanname en tweebenigheid vallen op. Pas later beseft Bloem dat hij in de voorbereiding met zijn ploeg tegen FC Bijlmer heeft gespeeld. Tegen het team van Boadu en Darkwa was zijn ploeg kansloos.
De jeugdtrainer heeft Boadu en Darkwa drieënhalf jaar onder zijn hoede. Eerst als trainer, later als leider en spitsentrainer. Als spitsentrainer zet hij de twee op scherp. Gek genoeg heeft Boadu op dat moment één mindere kwaliteit: scoren. Hij maakt de meest fantastische acties, maar één op één is hij geen killer. Om Boadu te stimuleren voert Bloem ouderwetse Wiel Coerver-oefeningen met hem uit. Tien ballen op een rijtje, de trainer aantikken en afvuren. Bloem vertelt Boadu dat hij een voorbeeld moet nemen aan Thierry Henry. De Fransman plaatst de bal meestal net naast de voeten van de keeper. Daar waar de ruimte is en het moeilijk is te reageren voor de doelman. Het is eerder regel dan uitzondering dat Bloem samen met Boadu en Darkwa na de training een halfuur langer doorgaat. Het talent is er altijd, maar vanaf de D-junioren gaat de ontwikkeling van Boadu dusdanig snel dat Bloem overtuigd raakt dat hij met een toekomstig profvoetballer te maken heeft. Op jeugdniveau ziet hij trekjes van Dennis Bergkamp in zijn protegé.
Boadu en Darkwa steken erbovenuit bij SC Buitenveldert. Ze zijn nooit vervelend of hooghartig, maar hebben wel ondeugende trekjes. De trainer laat zich soms gebruiken door de twee jongens uit de Bijlmer. Bloem rijdt regelmatig naar de Amsterdamse buurt om Boadu en Darkwa op te halen. Eerder die dag heeft hij dan een berichtje gekregen dat hun moeder de ov-jaarkaart heeft meegenomen, wat meestal een leugentje blijkt. Bloem omschrijft Boadu als een nette jongen die op jonge leeftijd al verantwoordelijkheid voelt voor zijn teamgenoten en familie. Wel kunnen hij en Darkwa onnozel overkomen. Bloem neemt beiden eens mee naar Amsterdam voor een rondvaart door de grachten en trakteert ze op een Cornetto-ijsje. Waar een normaal mens aan de bovenkant begint, bijten Darkwa en Boadu eerst de onderkant af. Het gevolg: handen en kleding onder het roomijs.
Jaren later begint Bloem in de bestuurskamer van SC Buitenveldert à la Rob Geus zijn hoofd te schudden. Bij een volgende anekdote slaat hij een serieuzere toon aan. Op een landelijk toernooi voor D-jeugd loopt het sportief voor geen meter. Tot overmaat van ramp worden Boadu en Darkwa door ouders van de tegenstander racistisch bejegend. In tranen lopen ze van het veld. Boadu kropt zijn frustraties op, maar Darkwa is in alle staten. Hij wil zich omkleden, maar laat zich overhalen te spelen. In de laatste wedstrijd halen ze alles uit de kast en wordt de koploper met 5-0 van het veld geveegd. Een wijze les op jonge leeftijd: terugschelden heeft geen zin, neem revanche door je voeten te laten spreken.
Na het missen van een kans
Afgetest
Halverwege het laatste seizoen bij SC Buitenveldert vertellen Boadu en Darkwa hun jeugdtrainer dat ze zich zorgen maken. Een jaar eerder wil medehoofdklasser FC Amsterdam een team om het tweetal heen bouwen en op zoek naar een hoger niveau bezoeken ze zelfs een testdag van Roda JC. Ze maken zich zorgen dat scouts van profclubs hen over het hoofd zien. Bloem weet beter en staat vrijwel iedere zaterdag naast zo’n scout. De namen Darkwa en Boadu passeren altijd weer de revue. Bloem vraagt waar ze heen zouden willen. Darkwa antwoordt FC Utrecht, terwijl Boadu dan al AZ zegt. Onbewust is hij op dat moment al bezig met carrièreplanning.
Desondanks is Boadu in tranen als hij wordt afgetest door Ajax, waar onder andere ex-prof Dries Boussatta, wiens zoon Kamil ook in de D’tjes van SC Buitenveldert voetbalt, zijn naam heeft laten vallen. Vanaf april traint Boadu mee in Amsterdam en speelt hij een wedstrijd tegen onder meer het Noord-Hollands elftal. Niet op zijn eigen plek, want Boadu wordt gebruikt als nummer zes. Ajax twijfelt aan zijn potentieel. Hij steekt er simpelweg niet bovenuit, zo luidt het verdict op De Toekomst. Niet veel later hapt AZ toe. Boadu kan in die tijd enigszins dromerig overkomen, maar na een paar weken te hebben meegetraind wordt hij aangenomen. Een volgende stap in zijn ontwikkeling. Het is het moment dat de wegen van Boadu en Darkwa gedeeltelijk scheiden. Boadu’s maatje gaat aan de slag bij FC Utrecht, waar hij net als Boadu uitgroeit tot jeugdinternational en veelbelovend talent.
De entree in de AZ-jeugd van de twaalfjarige Boadu staat Aloys Wijnker niet meer helder voor de geest, maar het toenmalig hoofd jeugdopleiding weet wel dat trainers en anderen binnen de opleiding snel enthousiast raken van zijn kwaliteiten. Als nieuweling kijkt Boadu de kat uit de boom, maar na een halfjaar maakt hij een omslag. Hij neemt voetbal steeds serieuzer. Wijnker ziet in die eerste jaren een actieve spits die beleefd en goed coachbaar is. Overgenomen van zijn vader, die ieder weekend trouw de verrichtingen van zijn kind volgt. Met trots, maar zonder ook maar een moment te pochen met zijn talentvolle zoon. Een eigenschap die ouders volgens Wijnker weleens missen.
Net als Boadu zijn ook zijn ouders benaderbaar en nemen ze aan wat trainers en beleidsbepalers vertellen. Kritiek wordt niet direct negatief opgevat, maar beschouwd als middel om bepaalde dingen verder te ontwikkelen. Wijnker noemt het typerend dat Boadu je altijd met ‘openstaande blik’ aankijkt wanneer je hem aanspreekt. Hij draait zijn hoofd niet af, zoals andere jongens doen. Mensen binnen de opleiding zijn er niet om hem onderuit te halen. Wijnker wil wel benadrukken dat hij nooit in de kleedkamer aanwezig is en dat hij Boadu niet heeft meegemaakt in volle emotie.
Atletisch vermogen
Leeroy Echteld heeft dat wel. De Amsterdamse talentenmaker krijgt te maken met Boadu bij AZ Onder 15, waar hij Paul Brandenburg regelmatig bijstaat tijdens trainingen. Echteld ervaart de spits als een lieve jongen, met boeventrekjes wel. Hoewel hij een omslag maakt, probeert hij nog steeds onder dingen uit te komen. Het opruimen van de ballen of een sprint op honderd procent zijn weleens een reden om zijn neus te drukken. Daarvoor krijgt hij weinig ruimte van Echteld en Brandenburg. Boadu gaat weleens tegen zijn trainers in, maar als de rust terugkeert verstaat hij ook de kunst van het luisteren en begrijpt hij waarom de trainers hem bepaalde dingen laten doen.
In de auto brengt Echteld de spits aan zijn verstand wat het leven van een topsporter inhoudt. Hij rijdt Boadu regelmatig terug naar de Bijlmer. Soms praten ze over een wedstrijd of training, maar vaker over wat een topsporter moet doen en laten. Zo gebruikt Echteld de metafoor dat een Ferrari ook benzine nodig heeft. Waarmee hij wil zeggen dat ook een goede voetballer moet investeren in zijn loopbaan. Door die gesprekken begrijpt Boadu waarom Echteld hem op trainingen regelmatig in ondertal brengt. Net als de coach doet met andere talenten uit de Onder 16, zoals Manuel Pherai en Peer Koopmeiners. Echteld wil dat ze leren samenwerken en dat ze voetbaltechnische zaken snel leren herkennen. De ontevredenheid van op het veld verandert bij Boadu in de auto in verbetenheid.
Met maatje Calvin Stengs
In de Onder 15 speelt Boadu iets teruggetrokken, maar Echteld daagt hem uit om ook in de kleine ruimte beter te worden. In de Onder 16 gaat de ontwikkeling van Boadu in reuzenstappen. In eigen huis wordt de vloer aangeveegd met Ajax. De Amsterdammers worden mede door twee doelpunten van Boadu met een 6-2 nederlaag terug naar de hoofdstad gestuurd. Binnen- en buitenlandse interesse barst los. De aanvaller zit aan tafel met onder meer Ajax, PSV en Arsenal, maar geen van deze clubs weet hem te overtuigen te vertrekken uit Alkmaar. Bij AZ zijn ze dan al vanaf Onder 13 bezig met het informeren van de speler en zijn familie over de belangstelling die met zekerheid gaat losbarsten.
Boadu tekent een contract bij AZ en vanaf dan is de Snelle Jelle van AZ helemaal niet meer bij te houden. Op vijftienjarige leeftijd schuift hij door naar de Onder 19 van Koen Stam en in dezelfde periode maakt hij zijn opwachting in Jong AZ tussen de ervaren amateurs uit de Tweede Divisie. Op dat moment loopt hij niet één lichting voor, maar liefst drie of vier lichtingen. Je zou het haast vergeten, maar afgelopen seizoen had Boadu nog in AZ Onder 19 mogen voetballen. Het mooie aan hem is volgens Echteld dat hij nooit kapsones toont. Hij heeft zelf nog niet door hoe goed hij is en met welk talent hij is gezegend.
In de jeugd wordt Boadu niet bepaald warm van krachttraining, waardoor Echteld regelmatig naast hem blijft zitten om te kijken of hij zijn oefeningen uitvoert. Bij AZ blijkt uit testen de onwijze potentie van Boadu’s lichaam. Echteld haalt de serie The Last Dance aan, waarin topbasketballer Michael Jordan wordt geportretteerd en waarin onder meer diens uitmuntende atletische vermogen zichtbaar wordt. Boadu heeft hetzelfde atletische talent en kweekt razendsnel spiermassa. Een belangrijke rol is er wat betreft zijn fysieke ontwikkeling weggelegd voor Niels Kok, de inspanningsfysioloog van AZ. Kok ontwerpt een dusdanig goed krachtprogramma dat jonge spelers zich op fysiek vlak al optimaal kunnen ontwikkelen.
Juist door zijn atletische voorsprong heersen er hier en daar twijfels of Boadu daadwerkelijk zo goed is, vertelt Wijnker. De huidig manager voetbalbeleid van de KNVB vraagt zichzelf weleens af of het niet té snel gaat. Zeker nadat hij eind 2015 bij AZ is vertrokken. Het is vanzelfsprekend dat goede spelers een lichting overslaan, maar drie lichtingen hoger is eerder alleen voorgekomen met Adam Maher. Boadu blijft desondanks in ieder team zijn ding doen. Wijnker heeft spelers gezien die dachten dat het vanzelf zou komen als ze een ploeg werden doorgeschoven, maar bij Boadu is dat geenszins het geval. Een lichting hoger behoort hij met zijn snelheid en functionele techniek al snel weer tot de beteren.
Manchester United
Bij het Jong AZ van Martin Haar dat de Tweede Divisie een seizoen lang domineert, is dat niet anders. Als assistent-trainer Kenneth Goudmijn voorstelt om Boadu bij de selectie te halen, twijfelt Haar nog. Hij heeft twijfels vanwege Boadu’s geringe leeftijd, maar vertrouwt zijn assistent. Hoewel Boadu nog veel moet leren, ziet Haar meteen bepaalde kwaliteiten die ongewone klasse onthullen. De topscorer past zich moeiteloos aan. De ervaren oefenmeester is vooral onder de indruk van zijn loopacties. Haar noemt Boadu een luipaard. Iemand die het ideale moment van aanval herkent. En als hij weg is, haal je hem niet terug. Kwaliteiten die Haar niet eerder in de AZ-jeugd heeft gezien.
Namens Oranje
In de Tweede Divisie voetballen ervaren jongens die dolgraag duels aangaan, maar Boadu is inzichtelijk dusdanig sterk dat hij uit de duels weet te blijven. Geleerd bij Echteld. De kritieken over Jong AZ zijn dat jaar lovend. De commentaren zijn voor toenmalig GVVV-trainer John de Wolf aanleiding om in lokale media te roepen dat niet gedaan moet worden alsof zijn ploeg het opneemt tegen FC Barcelona. “Klap erop en pak die kleuters uit Alkmaar aan”, zo geeft De Wolf zijn spelers mee. Bij rust staat GVVV met 1-0 voor, maar na rust loopt Jong AZ alsnog uit naar een 1-4 overwinning. Boadu scoort tweemaal en loopt samen met zijn ploeggenoten langs bij De Wolf. Die bravoure ziet Haar graag en hij noemt het veelzeggend voor Jong AZ dat jaar.
Boadu is weliswaar nog speels voor de goal en heeft niet altijd de concentratie tijdens trainingsvormen, maar dat gaat er onder Haar en Goudmijn langzaamaan uit. Ze zijn bij tijd en wijle keihard voor Boadu, maar op de juiste momenten slaan ze ook een arm om zijn schouder. Een debuut in het eerste elftal kan niet lang uitblijven. Tot het noodlot toeslaat en Boadu door een zware knieblessure maandenlang moet toekijken. Darkwa spreekt zijn jeugdvriend een stuk minder, Bloem denkt aan zijn eigen loopbaan die door knieproblemen in rook opging en Echteld vertrouwt op de kunde van de mensen om Boadu heen. Zijn zaakwaarnemer José Fortes Rodriguez bijvoorbeeld, die dag en nacht klaarstaat voor Boadu en regelt dat hij naar Pittsburgh kan om geopereerd te worden door een vooraanstaande kniearts. Boadu traint, praat en eet in de Verenigde Staten met Zlatan Ibrahimovic. De werkethiek van de Zweed maakt indruk.
Eind 2017/18 is het langverwachte debuut in het eerste elftal eindelijk daar. Tegen PEC Zwolle gunt trainer John van den Brom de zeventienjarige Boadu 23 minuten. Het moet de opmaat worden van zijn doorbraak. Die lijkt te komen, want het seizoen 2018/19 begint de aanvaller als basisspeler en in de eerste vijf wedstrijden scoort hij drie keer. In de thuiswedstrijd tegen Feyenoord gaat het weer mis. Een ongelukkige sliding van Eric Botteghin resulteert in een enkelbreuk. Plus weer een aantal maanden revalidatie. Hoe hij terugkomt na twee zware blessures is volgens Haar veel waard geweest in mentaal opzicht en veelzeggend over de kop die er bij Boadu op zit.
Bloed, zweet en tranen betalen zich uit in 2019/20. Boadu wordt de onbetwiste spits van AZ, behoort tot de topscorers van de Eredivisie en zijn naam zingt zelfs rond bij FC Barcelona. De grote vraag: waar gaat dit eindigen? Darkwa ziet hem komen tot Manchester United, de club waarvan Boadu op jonge leeftijd fan wordt. Bloem hoopt vooral dat hij niet valt voor het geld van een Engelse subtopper. Boussatta ziet bij Boadu kwaliteiten terug die hij in de jaren negentig zag bij Patrick Kluivert. Echteld zou graag zien dat hij een tussenstap maakt in Nederland. De gemene deler: iedereen beseft dat het nu pas begint, maar is het eens dat Boadu het in zich heeft om de wereldtop te halen en belangrijk te worden voor het Nederlands elftal. Bij zijn Oranje-debuut tegen Estland scoorde Boadu meteen. Ter vergelijking: auteur Ad van Gils had twintig delen nodig om een Snelle Jelle in Oranje te schrijven.
Dit verhaal verscheen in ELF Voetbal #5 van 2020.
