Het is kenmerkend voor Conte. In de eerste helft uit bij Liverpool heeft de Italiaan een akkefietje met collega Jürgen Klopp. Net op het moment dat het uit de hand dreigt te lopen, tovert Conte een gulle lach op zijn gezicht. Met een handdruk en een omhelzing die niet zou misstaan in Hollywood, laat hij de ruzie tijdig smoren. Scheidsrechter Mark Clattenburg accepteert het. Als een ADHD'er raast Conte langs de zijlijn. Hij wijst, scheldt en strooit met hevige gebaren. De decibellen van Anfield verbleken bij de aanwijzingen van de coach van Chelsea. Hij balanceert constant op het randje, maar zijn boekje te buiten gaat hij niet. Een week later volgt thuis tegen Arsenal hetzelfde ritueel. Na de 2-0 van Eden Hazard ligt hij secondelang in het publiek en als zijn assistent orders niet naar tevredenheid opvolgt, gaat hij fel tekeer. Toch wordt het geaccepteerd, want de winnaar bepaalt.
Voorafgaand aan het seizoen wordt Conte niet getipt als de coach die de Premier League naar zijn hand zal zetten. Het jaar voordien kent Chelsea het slechtste jaar uit de recente geschiedenis en vooral de clubs uit Manchester versterken zich spectaculair. Niet in de laatste plaats met de al even extravagante coaches José Mourinho en Pep Guardiola. De ogen zijn dan ook voornamelijk gericht op de clubs uit The Rainy City. Maar waar het bij de clubs in Manchester figuurlijk al heel het jaar regent, voelt Chelsea door de prestaties momenteel als een zonnig oord.
Krochten van Stamford Bridge
Niettemin staat de club al vroeg in het seizoen op een breekpunt. De situatie dreigt over te lopen als de club in september geen duel wint. Een gelijkspel op de valreep bij Swansea City, voor schut gezet in eigen huis door Liverpool en compleet weggevaagd in de derby bij Arsenal; dat was het eindverdict van de maand. Na de wanprestatie tegen Arsenal is de coach niet mild voor zijn team: "Als je een wedstrijd zoals deze speelt, moet je van begin af aan geconcentreerd zijn. Dat was vandaag niet het geval. Momenteel zijn we een geweldig team op papier, maar niet op het veld."
Kenmerkend voor het spel van The Blues is de tweede goal die de ploeg incasseert in het Emirates Stadium. Rechtsback Héctor Bellerín dwingt Eden Hazard weer eens in de rol als verdediger, maar de Belg laat zijn verdedigende taken versloffen, waardoor Theo Walcott de bal simpel kan intikken. De verdediging van Chelsea oogt als een vergiet, maar achteraf is de lekkende verdediging juist een redding. Oud-topverdediger Rio Ferdinand schetst dat Conte vroeg in het seizoen al voor een examen staat: "Er waren beelden van Conte, waarop hij met zijn handen voor z'n ogen zit. Er ligt een enorme taak op hem te wachten de komende weken."
Een week later, uit bij Hull City, schopt Conte de tactiek om. De nieuwe 3-4-3-formatie blijkt een gouden greep. Tekenend is de revival van Victor Moses. De Nigeriaan, de voorgaande drie jaren verhuurd, is als een stoffige doos die boven uit de krochten van Stamford Bridge wordt gehaald. Conte stoft Moses af en sindsdien geldt de alleskunner als een belangrijke pion. Aan de linkerkant krijgt Marcos Alonso de taak sterspeler Hazard uit de wind te houden. De van Fiorentina overgenomen Spanjaard heeft, met een beetje symboliek, de Renaissance meegenomen uit Florence en geïnjecteerd bij Chelsea. Dertien wedstrijden achtereen eindigen in een overwinning. Slechts vier doelpunten krijgt het team tegen. Als Chelsea scoort, is de kans op een overwinning groot.
Bij Match of the Day probeert analyticus Phil Neville de vinger achter de nieuwe tactiek te krijgen. "De speelwijze met een blok op het middenveld en Moses en Alonso op de zijkanten zorgt ervoor dat de voorste drie alle ruimte krijgen om vrijuit te voetballen. Hazard had altijd moeite met het meeverdedigen, maar in de huidige tactiek zie je hem op tien verschijnen of zelfs aan de andere kant van het veld. De sleutel voor deze speelwijze ligt op de posities van Cahill en Azpilicueta. Als de flankspelers naar voren gaan, hebben zij een enorm gat te verdedigen en daar hebben ze de kwaliteiten voor."