"Wanneer ik terug ben in Nederland begint het na een paar dagen altijd te kriebelen. Dan heb ik mijn familie en vrienden bezocht, een keer door Amsterdam gereden op mijn scootertje en quality time met mijn zoon Milan gehad. Als ik dan de batterij heb opgeladen heb ik het weer gezien in Nederland en wil ik richting Schiphol. Alles in Nederland is zo geregeld. Iedereen heeft haast en stress. Als je de Albert Heijn binnen loopt heb ik het idee dat het een grap is: die prijzen. Als je het vergelijkt met andere landen, waarom moet alles zo duur zijn? Het voelt voor mij alsof we worden opgelicht."
"Sinds 2009 ben ik weg uit Nederland en ik heb inmiddels in acht verschillende landen gespeeld. Ik weet niet of er Nederlandse voetballers zijn die in meer landen hebben gespeeld. Ik heb inmiddels heel wat airmiles verzameld, haha. Het begon voor mij allemaal op Malta, eind 2008. Mijn eerste buitenlandse avontuur. In Nederland heb ik in de jeugd bij Ajax gespeeld. En later bij FC Omniworld, AFC en Quick Boys. Toen kwam er een club uit Malta: Hamrun Spartans. Ik vond het wel interessant. Meer met het idee wie niet waagt, wie niet wint. Ik heb daar een half jaar gespeeld en na tien doelpunten in twaalf wedstrijden verhuisde ik naar Birkirkara, een andere club op Malta. Ik scoorde vijftien keer dat seizoen en we werden kampioen. Ik had mijn hele leven op Malta kunnen spelen als het aan de mensen daar had gelegen. Maar ik wilde de lat hoger leggen."
YouTube
"Vanaf dat moment ben ik gaan zwerven en kreeg ik de smaak van het reizen te pakken. Ik kreeg de kans om in Schotland te spelen. Ik zag het als een kans om op de radar te komen van een grote club in Schotland of misschien wel in Engeland. Ik verdiende ook bijna niets: 300 pond per week. Het liep uit op een fiasco. Toen ik er was lag de competitie zelfs even stil vanwege de hevigste sneeuwval in 25 jaar. Zat ik daar met al mijn ambities. En ik was net vader geworden. Dan is zo'n salaris geen vetpot. Ik dacht nog: wat heb ik een slechte keuze gemaakt. Maar alles gebeurt met een reden. En toen, na een avondje stappen met Nigel Hasselbaink, die nu bij Excelsior speelt, kwam ik thuis en zag ik een bericht op mijn Facebook. Ik dacht eerst dat het een geintje was, te mooi om waar te zijn. Het was een bericht van iemand die namens een sjeik uit Koeweit wilde weten of ik interesse had om bij zijn club Al-Salmiya te spelen. Het zat zo: ik had een video samengesteld van mijn doelpunten op Malta en die op YouTube gezet. Ik dacht misschien is het handig in de zoektocht naar nieuwe clubs. Clubs over de hele wereld gebruiken YouTube, omdat ze niet allemaal scouts de wereld over kunnen laten vliegen."
"Ik heb sindsdien meer jongens, ook Nederlanders in andere verre landen, zoals Vincent Weijl in Maleisië, geadviseerd om een video te maken met goals, passes, acties, tackles, passeerbewegingen, noem maar op. Nederlandse voetballers zijn in Nederland misschien bekend maar tot aan de Belgische of Duitse grens. Ja, spelers als Sneijder en Van der Vaart zijn wereldwijd bekend. Maar voor jongens in de categorieën daaronder is YouTube een hele handige mogelijkheid om ergens onder de aandacht te komen. Je weet nooit bij wie de beelden terechtkomen. De hele wereld heeft toegang."
"Ik weet nog dat ik tegen Nigel Hasselbaink, die toen nog in Schotland speelde, zei: dit kan toch niet waar zijn. Ik heb onderzoek gedaan naar het land en de club en toen ik het contract ondertekend per fax ontving wist ik dat het echt waar was. Ik ben in Koeweit geen miljonair geworden, maar heb wel een goede basis kunnen leggen voor een gezin met een zes maanden oude baby. Het was op dat moment, na die periode in Schotland, een soort droomscenario."
Double pack
"Koeweit was een mooie tijd. Ik zat er zes tot zeven maanden. Maar het was wel vakantievoetbal. Overdag vrij en naar het strand en 's avonds om acht uur trainen. Ik genoot er absoluut van, maar ik was snel toe aan iets nieuws en toen kwam er een club uit Kazachstan: FC Atyrau. Ik vond het wel een mooi avontuur. Ik kende Kazachstan alleen van die film met Borat, haha. Maar het was voor mij ook een kans om in beeld te komen bij clubs uit Rusland of Oekraïne. Zo kun je ook strategisch voor een club kiezen. En uiteindelijk heb ik daar een supertijd gehad. Kazachstan is een heel mooi land. Zeker in de zomer, dan bruist het in steden als Astana en Alma-Ata. Ik heb aan die periode ook een hele goede vriend overgehouden: Kieran Bechan. Misschien kennen mensen zijn naam nog van Ajax."
Sylvano Comvalius (links) samen met goede vriend Kieran Bechan
"We waren teamgenoten bij Atyrau en werden vrienden voor het leven. We besloten om samen naar China te gaan. Maar dan moest een club ons wel allebei willen, als een soort double pack. Dat plan lukte. We tekenden bij Fujian Smart Hero. Maar het noodlot sloeg toe bij Kieran: hij scheurde zijn kruisband. Het bleek later het einde van zijn carrière. Hij woont nu weer in Nederland. We hebben nog altijd veel contact. Ik bleef in China en heb daar een fantastische periode beleefd. China is echt een heel bijzonder land. Ik heb heel veel gezien en ben in alle grote steden geweest. In China kwam voor het eerst het besef dat ik een heel rijk persoon ben. Niet alleen vanwege een goed contract, ook door alle ervaringen. Veel mensen moeten maandsalarissen neerleggen om China te bezoeken, maar wij vlogen er gratis heen voor de wedstrijden."
"Door mijn thuissituatie besloot ik in de zomer van 2013 toch weer terug te keren naar Europa. Mijn partner en ik zijn toen definitief uit elkaar gegaan, en als je in acht maanden je kind maar twintig dagen ziet moet je keuzes maken. Ook richting je zoon. Met nog een contract daar had ik mijn zoon een nog grotere spaarpot kunnen bieden, maar ik vond het belangrijker om vanaf die periode dichter bij hem te zijn. Ik heb toen meegetraind bij Telstar en Volendam. Maar beide clubs deden een voorstel waarvoor ik niet bereid was om te voetballen. Dat is helaas de realiteit in Nederland."
Van Duitsland naar Oekraïne
"Ik vond mezelf wel iets meer waard en ben toen verder gaan kijken. Ik kwam terecht in Duitsland. Ik was dicht bij mijn zoon en heb drie geweldige jaren gehad in een heel mooi voetballand. Ik heb eerst bij Eintracht Trier gespeeld en na een goed seizoen, dertien goals en tien assists, verdiende ik een transfer naar Dynamo Dresden. Een grote club in Duitsland waar wekelijks dertigduizend mensen op de tribune zitten. Financieel gezien is het Duitse voetbal sowieso niet met Nederland te vergelijken."
"Na drie jaar Duitsland kwam ik in de zomer van 2016 in contact met mensen van Stal Kamjanske, een club in de Premier League van Oekraïne. Voor mij een hele mooie stap vooruit en een sterke competitie met goede ploegen. Met Erik van der Meer zat er een Nederlandse trainer en Joop Gall was zijn assistent. Voor mij was het een succesvolle periode in Oekraïne. Ik heb in de eerste seizoenshelft vijf keer gescoord, waaronder tegen Dynamo Kiev en beide wedstrijden tegen Dnipro."
Comvalius voor Stal Kamjanske in actie tegen Dynamo Kiev
"Vanwege de politieke situatie en de conflicten bij de Russische grens speelden wij niet in Donetsk, waar ons stadion staat, maar in Dnipro, zo'n vijf uur met de trein vanuit Kiev. We woonden en trainden ook in Kiev. Binnen de club begon het sinds afgelopen november te rommelen doordat de fabriek van onze hoofdsponsor, de op een na grootste staalfabrikant van de wereld, werd gesloten. Er is nog altijd een conflict met de overheid. Eerst kregen we een maand geen salaris, daarna bouwde het op naar drie. Ik wist wat mijn rechten waren en ben gelukkig geen domme jongen. Ik wist dat ik mijn contract kon laten ontbinden volgens regels van de FIFA. Het is een nachtmerrie als je geen salaris krijgt, of je nou voetballer bent of schoonmaker."
Niet voor eeuwig voetballer
"Na mijn situatie in Oekraïne was mijn wens om terug te keren naar Azië. Van alle culturen die ik heb leren kennen past die van de Aziaten het beste bij mij. Ik ben van Azië gaan houden. De mensen houden van het leven, ook al hebben ze niet heel veel. Ze koesteren wat ze hebben en klagen niet over wat ze missen. Hier verschijnen mijn teamgenoten iedere ochtend met een glimlach om half acht 's ochtends op het veld. In Oekraïne was het niveau hoger, maar bijna iedereen stond met een lang gezicht op het veld. Azië voelde voor mij echt als thuiskomen. Zo relaxed, zulke vriendelijke mensen."
"In de afgelopen jaren heb ik een dusdanig netwerk opgebouwd voor mezelf dat er altijd wel iets moois op mijn pad blijkt te komen. Zo ben ik ook bij Bali United terecht gekomen. Toen de situatie in Oekraïne niet verbeterde en de interesse van Bali United concreet werd, was ik snel verkocht. Bali is natuurlijk een paradijs. Ik denk dat het voor veel mensen een droom is om hier een goedbetaalde baan aangeboden te krijgen. Daarnaast is de club heel professioneel georganiseerd en met de aanstelling van een Oostenrijkse coach werd duidelijk dat de club ambities heeft voor dit seizoen."
"Het niveau in Indonesië is uiteraard wat lager dan in de Eredivisie, maar de ambiance in de stadions is echt geweldig. In ons stadion kunnen 35 tot 40 duizend man zitten. De mensen hier zijn gek van voetbal. Het gaat er soms fel aan toe. Ik heb al verhalen gehoord over teams die door militairen met tanks uit een stadion moeten worden begeleid. Bij ons op Bali valt het nog wel mee. Dat is zo westers met alle toeristen, maar in Jakarta, Persib of Surabaya kan het weleens uit de hand lopen heb ik gehoord."
"Het nadeel van spelen in Indonesië is dat ik mijn zoon nu natuurlijk weer minder vaak kan zien. Ik bel hem iedere ochtend voordat hij naar school gaat. Bij mij is het dan al middag. Hij is inmiddels bijna zeven jaar en snapt waarom zijn vader in het buitenland voetbalt. Maar het is soms wel zwaar. Zeker op speciale momenten, zoals zijn verjaardag. Ik hoop niet dat hij het mij ooit kwalijk neemt dat ik niet altijd dicht bij hem was. Zodra ik stop met voetballen wil ik die tijd inhalen. Een voetbalcarrière duurt niet voor de eeuwigheid, dus in de komende jaren moet ik mijn geld verdienen. Ook voor de toekomst van mijn zoon. Dan moet je soms egoïstische keuzes maken. Hij komt gelukkig in de meivakantie met mijn moeder naar Bali. Ik kan niet wachten om hem weer te zien."
