“De liefde van de mensen in Rome… Bizar. Ik heb zeven wedstrijden voor Lazio gespeeld. In totaal zeventig minuten in de Serie A. Eén goaltje gescoord. Eén! Als je ziet hoeveel liefde je daarvoor al krijgt van de mensen hier… Ik kan me niet eens voorstellen wat er gebeurt als ik ooit op het niveau van Ciro Immobile kom. De mensen hier leven voetbal. Ik ben ze ongelooflijk dankbaar. Zij geven me de kracht om positief te blijven. Zij stellen mij in staat om geduldiger te zijn en op mijn kansen te wachten. En als ik in het veld sta geven zij me kracht. Ik hoef niet nerveus te zijn, want ze steunen me toch onvoorwaardelijk.
Ik ben nog maar net hier en ze hebben nu al een liedje voor me gemaakt. Vlak voordat ik mijn eerste goal maakte (op 2 februari tegen SPAL, red.) was de winterse transfermarkt gesloten. De club had geprobeerd Olivier Giroud te halen, maar dat was mislukt. Dat weekend kreeg ik de kans. Vlak voor de wedstrijd kwam Ciro naar me toe en zei: ‘Bobby, vandaag ga jij scoren!’ Ik scoorde. Begonnen de fans te zingen: ‘Wij hoeven Giroud niet, want we hebben Bobby al’. Kippenvel. Ik kon het niet geloven. In de kleedkamer kwam Lucas Leiva naar me toe. ‘Je hebt nu al een eigen liedje!’, zei hij verbaasd. Ik wilde hem mijn populariteit bij de fans wel uitleggen, maar ik heb er zelf ook geen verklaring voor. Die dag van mijn goal was de beste dag in mijn carrière. Nog op het veld gingen mijn gedachten terug naar alle struggles die mijn familie en ik hebben doorstaan. Naar alle treinreizen met mijn vader, in de vroegte en kou. Mijn hele jeugd schoot door mijn hoofd. Ik kon het niet geloven. Na de wedstrijd zocht ik in de kleedkamer het toilet op en heb ik daar een potje staan janken. Alles wat we hebben doorstaan, was het ineens waard.
BEGIN
Mijn moeder droeg mij altijd op haar rug. Ik was nog maar een jaar of vier, maar herinner het me nog als de dag van gisteren. We woonden in Nigeria en mijn moeder moest in haar eentje voor mijn oudere broer en mij zorgen. Ze had drie banen. Ze nam ons overal mee naartoe. Mijn broer aan haar hand, ik op haar rug.
Mijn vader woonde toen al in Nederland. Bij mijn geboorte al. Hij was al heel jong uit huis gegaan en naar een universiteit gestuurd. Hij wilde iets groots bereiken. Iets bouwen voor onze familie. Hij verhuisde naar Nederland, naar Alphen aan den Rijn, en wilde ons daarheen halen. In het begin had hij geen baan, geen huis, bijna geen geld. Gelukkig kende hij mensen die al langer in Nederland woonden. Daar mocht hij logeren. Hij heeft er alles aan gedaan om genoeg te sparen om tickets voor ons te boeken. Hij kreeg een eigen huisje, waar mijn ouders nog steeds wonen. Ze hebben ongelooflijk hard gestreden.
Toen ik nog in Nigeria woonde stuurde mijn vader me altijd Ajax-shirts. Vanaf dag één was ik fan van Ajax. Eenmaal in Nederland ging ik gelijk de straat op met schoolvrienden. Balletje trappen. ‘Jij hebt wel iets’, kreeg ik vaak te horen van oudere jongens. De vader van Noussair Mazraoui, die nog steeds in Alphen aan den Rijn woont, reed soms langs ons pleintje. Nous woonde aan de andere kant van Alphen. De rustigere kant. Ik in de drukke wijk. Zijn vader bracht Nous soms naar ons pleintje. Toen ik voor het eerst met hem speelde dacht ik: wow, dit is echt een stapje hoger. Ik vroeg hem waar hij voetbalde. Bij Ajax? Wow, Ajax! Zijn vader zei me dat ik talent had. Dat ik hard moest werken en dan misschien ook ooit bij Ajax zou spelen.
Dus ik stapte die avond meteen naar mijn vader: ‘Ik wil bij Ajax voetballen, schrijf me maar in’. Wist ik veel dat het niet zo werkte. ‘Je moet bij een amateurclub beginnen’, zei mijn vader en schreef me in bij vv Alphia. Een klein clubje, waar mijn vader in het eerste elftal keepte. Mijn vader zei: ‘Als je je best doet, komt er een dag dat je wordt gescout’.
Ik was meteen beter dan mijn teamgenoten. Scoorde elke wedstrijd. Iedereen zei: ‘Jij gaat het ver schoppen’. Ik wilde zo snel mogelijk naar Ajax. Toen kwamen Feyenoord en ADO: goede clubs, maar ik wilde bij Ajax voetballen. Op advies van mijn vader heb ik toch stages afgewerkt bij Feyenoord en ADO. Beide clubs boden me een plek in de opleiding aan. Maar toen hoorde mijn vader via via van een talentendag bij Ajax. Ik weet nog precies hoe hij het me vertelde. Het lijkt wel gisteren. Dit was mijn kans. Diezelfde dag zei ik tegen mijn juf op school: ‘Ik ga bij Ajax voetballen, op De Toekomst!’ Mijn juf zei dat het me vast zou lukken om de Ajax-scouts te overtuigen. Op school zagen ze natuurlijk al langer dat ik altijd bezig was met voetballen.
Om drie uur was school uit en werd ik opgehaald door mijn vader. We gingen naar Ajax. Eenmaal aangekomen zag ik zóveel spelers. Overal liepen kleine jongetjes in hesjes met nummers erop. Eén spelertje viel me op. Hij stond een balletje hoog te houden. Ik was verbaasd. Dat kon ik nog helemaal niet. Het enige dat ik deed was een balletje pakken, rennen en scoren. Deze jongen kon al hooghouden! We raakten aan de praat. We stelden ons aan elkaar voor. Toen hij zijn naam zei viel mijn mond open van verbazing. Justin Kluivert? Kluivert? Die naam kende ik van tv! Wow! We hadden meteen een klik.
Zo’n talentendag bestaat uit vier ronden, verspreid over meerdere dagen. Al na de eerste ronde lag er thuis post in de brievenbus. Mijn vader zat in de woonkamer. Op zijn schoot een envelop met Ajax-logo. Ik dacht: ik heb maar één ronde gedaan. Was ik zo slecht? Misschien willen ze me vanwege de grote reisafstand tussen Alphen aan den Rijn en Amsterdam laten weten dat we ons de moeite van een nieuwe reis konden besparen. Maar mijn vader begon voor te lezen. We hoefden niet meer te komen. Ze hadden genoeg gezien. Ik was aangenomen. Ik sprong een gat in de lucht. Het beste gevoel van mijn leven. Ik rende meteen naar buiten om het al mijn vrienden te vertellen. De vader van Nous was er ook. Ik riep: ‘Ik speel volgend jaar bij Ajax!’ Daar is alles voor mij begonnen.
FC BARCELONA
Bij de F’jes moet je rond acht uur ‘s ochtends aanwezig zijn op De Toekomst. Mijn ouders hadden geen auto en rijbewijs. Ik moest de eerste trein pakken. Mijn vader ging mee. Hij draaide nachtdiensten. Tegenwoordig serveert KLM luxe maaltijden, maar back in the days kreeg je een boterhammetje. Die werden allemaal met de hand gesmeerd, onder anderen door mijn vader. Hele nachten stond hij boterhammen te smeren.
Meestal kwam hij tussen vier en vijf uur in de ochtend thuis. Dan maakte hij me wakker en zette mijn moeder een boterhammetje en melk voor me klaar. Vervolgens fietsten mijn vader en ik naar station Alphen aan den Rijn. In Nederland kan het koud zijn ‘s ochtends. Zeker als je Nigeria gewend bent. Toch kwamen mijn vader en ik iedere wedstrijddag met een glimlach aan op De Toekomst.
Na een moeilijke start ging het steeds beter bij Ajax. Toen ik er voor het eerst kwam had ik geen techniek. Nul. Dankzij Simon Tahamata kan ik me tegenwoordig een technische voetballer noemen. Die man heeft me alles geleerd.
Ik was een jaar of negen, tien, toen ik naar FC Barcelona begon te kijken. Allemaal dankzij Messi natuurlijk. Het was de tijd van tiki-taka. Puur genieten. Op een dag mochten we tegen Barça voetballen, op een paastoernooi in Barcelona. Een heerlijk toernooi, mooi sfeertje. We verloren, maar ik sprong eruit. Na de wedstrijd, ik was nog aan het janken omdat we hadden verloren, kwam iemand naar mijn vader toe. Hij stelde zich voor als Junior Minguella. Hij vroeg mijn vader of de nummer 11 van Ajax zijn zoon was. ‘Wat een voetballer!’, zei de man. ‘Ik wil hem naar Barça brengen.’ Het bleek om een zaakwaarnemer te gaan. Tot op de dag van vandaag behartigt Junior nog steeds mijn belangen.
Mijn vader dacht dat het een grap was. Maar Junior gaf zijn telefoonnummer en vertelde mijn vader een belletje te geven als we geïnteresseerd waren in een stage bij FC Barcelona. Dat kon hij regelen. Dus eenmaal terug in Nederland riep mijn vader de familie bij elkaar in de woonkamer. ‘Luister Bobby’, zei hij, ‘ik heb met een zaakwaarnemer gesproken.’ Ik wist niet eens wat dat was, een zaakwaarnemer. Maar volgens mijn vader kon ik stage lopen bij Barcelona. ‘Bel hem! Bel hem!’, riep ik. Ik kon het niet geloven.
Even later ging ik voor een week naar Barcelona. Het nieuwe La Masía was net gebouwd. Ik kreeg een rondleiding. Wow, wat een complex! Niet normaal. In de kleedkamer ontmoette ik de jongens tegen wie ik nog gespeeld had met Pasen. Ze bleken me nog te kennen. ‘Bobby from Holanda! Good player!’ Op de training liet ik mijn voeten spreken. Vervolgens gebeurde hetzelfde als bij de talentendag van Ajax. Mijn stage zou een week duren, maar al na de eerste dag riep de trainer me bij zich. ‘Jij krijgt hier een contractje’, zei hij. Ik kon het weer niet geloven. De tweede dag speelden we een partijtje, zeven tegen zeven. Ik scoorde drie keer. Het hoofd jeugdopleiding stond langs de kant om te kijken welke talenten volgens hem klaar waren om elf tegen elf te gaan spelen. Zijn oog viel op mij. ‘Waarom ken ik die jongen niet?’, vroeg hij de trainer. ‘Een nieuwe jongen? Van Ajax? Hij moet hier blijven!’ Na de training kwam hij naar me toe. ‘You. Next year. Player Barcelona.’ Ik vloog die man meteen in de armen en heb hem geknuffeld. Ik was twaalf jaar oud.
AFSCHEID
Toen kwam de dag dat ik tegen mijn trainers bij Ajax moest zeggen dat ik niet meer bij Ajax wilde voetballen. Ze werden een beetje boos. Ik had een hele goede band met ze. Ze vonden me een lieve jongen. Ik was twaalf, had geen contract, dus kon gaan waarheen en wanneer ik wilde. Bij Ajax probeerden ze mijn ouders te overtuigen dat het beter voor me was om in Nederland te blijven. Grote clubs zouden later wel voor me terugkomen. Ik vond het jammer dat ik afscheid moest nemen van Ajax, maar wilde weg. Spelen voor Barcelona: welke twaalfjarige wil dat nou niet?
Ik verhuisde naar Barcelona, naar het spelersverblijf van La Masía. Mijn ouders bleven achter in Nederland. Alleen in het buitenland; heel lastig voor een twaalfjarige zou je zeggen. Maar eerlijk gezegd heb ik mijn thuis in Nederland geen dag gemist. Ik vond het prachtig. Alleen maar gezelligheid. Alles draaide om voetbal daar. Ik woonde met allerlei ontzettend talentvolle jongens, die overal vandaan kwamen, en was alleen maar bezig met voetbal. We deden alles samen. Ik heb heel veel vrienden gemaakt. Ik ben een gangmaker. Vrolijk. Echt waar: aan die tijd bewaar ik alleen maar positieve herinneringen.
FIFA
Alleen een probleem met de FIFA heeft me een beetje geraakt. Voetballend ging het vanaf de start heel goed in Barcelona. Ik werd gezien als een van de grootste talenten in de opleiding. Werd vaak tot Speler van het Toernooi verkozen. En dat bij Barcelona, de beste club ter wereld! Totdat ik na een training apart werd genomen door de trainer. ‘Bobby, je mag twee maanden niet voetballen’, zei hij. Ik begreep er niks van. Blijkbaar waren er klachten gekomen vanuit de FIFA. Kennelijk had Barcelona de zaakjes niet goed geregeld bij de internationale transfers van een paar jonge spelers. Daaraan zijn allerlei eisen verbonden. Ook bij mij bleek het niet goed te zijn. Die twee maanden werden er vier. Seizoen voorbij. Toen bleek ineens dat ik tot mijn zestiende niet mocht spelen. Later werd dat zelfs tot mijn achttiende.
Dat kon natuurlijk niet. Ik heb met mijn zaakwaarnemer gesproken. Toen bleek dat ik alleen in Nederland mocht voetballen. Ik dacht meteen: terug naar Ajax. Eerlijk gezegd was ik verbaasd dat Ajax meteen de armen wijd spreidde. Ik was blij. Maar Ajax wilde me alleen aantrekken als ik er een driejarig contract zou tekenen. Voor verhuur stonden ze niet open. Maar ik wilde terug naar Barcelona, dus een driejarig contract was geen optie. Toen kwam PSV. Daar vonden ze verhuur geen probleem. ‘Goede voetballers zijn altijd welkom’, zeiden ze. Daar ben ik ze dankbaar voor.
In Eindhoven ging het meteen lekker. Ik draaide een topseizoen. Na twee wedstrijden werd ik doorgeschoven naar een ouder team. Ook Oranje kwam erbij kijken. Aan het eind van het seizoen schotelde ook PSV me een driejarig contract voor. Maar ik wilde nog steeds terug naar Barcelona. Helaas stond de FIFA nog steeds niet toe dat ik voor die club zou spelen. Toen kreeg ik plotseling een aanbod van Liverpool.
LIVERPOOL
Eerlijk gezegd kende ik Liverpool helemaal niet goed. Ik had er natuurlijk weleens van gehoord, maar was geen fan of zo. Ik had precies één wedstrijd van de club gezien: die finale tegen AC Milan. Bleek het om de mooiste wedstrijd ooit te gaan voor Liverpool. Toen ben ik me erin gaan verdiepen. Wikipedia, Google, ik zocht alles op. Ik ontdekte: wow, dit is een grote club. En ik zag hoeveel jeugdspelers ze een kans gaven. Ik was meteen geïnteresseerd. Dit was goed voor mijn carrière.
Ik sloot aan bij de Onder 18. Het ging super snel. Ik mocht meetrainen bij het eerste. Stond ik ineens tussen jongens als Sturridge en Coutinho. Tussen de grote mannen. Ik genoot volop. Toen begon het seizoen en werd trainer Brendan Rodgers al snel ontslagen. Jürgen Klopp was de nieuwe trainer. Hij heeft de bezem erdoorheen gehaald. Tot dan toe trainden vier talenten regelmatig met het eerste. Onder wie ik. Van die vier mocht alleen Trent Alexander-Arnold blijven. De rest moest terug naar de jeugd.
Ik baalde natuurlijk, maar hield vertrouwen. Komt goed, ik krijg nog kansen genoeg. Het duurde lang voordat mijn papieren rond waren en ik wedstrijden mocht spelen. In de eerste competitiewedstrijd ging het meteen lekker. Ik scoorde. Maar in mijn derde duel raakte ik zwaar geblesseerd aan mijn enkel. Vier maanden eruit. Ik kwam terug, mocht meteen aansluiten bij Oranje, maar raakte daar opnieuw geblesseerd. Zelfde blessure, andere enkel. Weer vier maanden eruit. Het was een moeilijk jaar voor me. Blessures stonden mijn doorbraak in de weg bij Liverpool. Pas in mijn laatste jaar heb ik er echt genoten van het voetbal. Toen heb ik stappen gemaakt. Ik speelde weer vaak negentig minuten, mocht soms aansluiten bij het eerste op de training, en kreeg positieve feedback. Ze wilden mijn contract verlengen, voor drie jaar. Maar dat wilde ik niet meer.
Er was bij de start van dat seizoen namelijk iets voorgevallen. Aan het eind van mijn derde jaar in Liverpool zeiden ze dat ik in de voorbereiding op het volgende seizoen met het eerste elftal naar Amerika zou gaan. Dus ik ging met een heerlijk gevoel de vakantie in. In Spanje werkte ik hard aan mijn fitheid. Ik stoomde mezelf klaar om te vlammen in Amerika. Toen het seizoen begon bleef een belletje uit. De selectie voor de voorbereiding in Amerika kwam naar buiten en mijn naam ontbrak. En dat terwijl veel spelers die op het WK actief waren geweest nog ontbraken. Er waren dus extra kansen voor mij om mee te gaan. Nog steeds heb ik geen idee waarom ik niet mee mocht. Ik heb geen uitleg gekregen. Ook de trainer van mijn eigen team was verbaasd. Dus toen ze even later voorstelden om mijn contract met drie jaar te verlengen, was het voor mij te laat. Ik was er klaar mee. Ik nam mezelf voor om me in mijn laatste seizoen bij Liverpool van mijn beste kant te laten zien. Vooral in de Youth League. Daar krioelt het van de scouts. De belangrijke mensen die ‘s avonds bij de Champions League op de tribune zitten, komen ‘s middags ook altijd even bij de Youth League kijken. Ik nam die wedstrijden heel serieus. Vaak was ik dan beslissend.
LAZIO
Toen we een keer in en tegen Napoli speelden, stonden er ook scouts van Lazio langs de lijn. Ze volgden me al een tijdje. Even later kreeg mijn zaakwaarnemer een belletje. We gingen op gesprek. Ze hadden een hele mooie presentatie voor me gemaakt. De trainer (Simone Inzaghi, red.) wilde me graag hebben. Hij zag kansen voor me. Dit was precies wat ik zocht: perspectief bij een grote club. Ik hoefde niet lang na te denken.
Sinds ik hier ben is mijn goede gevoel alleen maar bevestigd. Zeven wedstrijden heb ik inmiddels gespeeld. Ik maak stappen. Natuurlijk, ik heb nog een lange weg te gaan, maar de vooruitzichten zijn goed. We spelen met twee spitsen; ik ben de vierde. Ik leer dagelijks van ervaren jongens als Ciro Immobile, Felipe Caicedo en Joaquín Correa. Zij staan altijd voor me klaar. Wat wil je nog meer? Ciro is van wereldklasse. En ik verbaas me er iedere dag opnieuw over hoe down to earth hij is. Dat heeft me aan het denken gezet. Zo wil ik ook worden. Er komt een dag dat Ciro naar de club komt en zegt: ‘Mijn tijd hier is voorbij’. Dan wil ik zijn rol oppakken. Ik wil belangrijk worden voor Lazio. Prijzen winnen.
Weet je? Als je naar mijn leven kijkt, zie je dat mijn dromen al vaker zijn uitgekomen. Dat komt omdat ze realistisch zijn. Daarom droom ik nu van titels winnen met Lazio. Dat liedje van de fans is nog maar het begin.”
