Boekarest
Als we Nepomuceno aan de telefoon krijgen, zitten zijn eerste dagen in Boekarest er net op. "Ik ben hier nu een week", vertelt de aanvaller in gesprek met ELF Voetbal. "Het eerste half jaar ga ik aankijken hoe het me bevalt. Dan ligt er een optie om nog twee seizoenen te blijven. Ik heb eerder in Roemenië gespeeld en toen waren er problemen met betalingen. Daarom wil ik geen risico nemen. Natuurlijk is het wel een verschil dat ik nu bij Dinamo Boekarest zit. Dit is een van de grootste clubs van het land. Maar ik wil niet nog een keer in zo'n situatie terechtkomen. In de zomer gaan we kijken hoe we er voor staan."
"Ik heb mijn contract bij Oldham Athletic afgelopen zomer bewust niet verlengd omdat ik op een hoger niveau wilde spelen. Er was veel interesse van verschillende clubs, maar door de coronacrisis werd dat niet echt concreet. Toen werd ik gebeld door mijn oude trainer, die op dat moment bij Halifax Town op het vijfde niveau zat. Ik mocht meetrainen om mijn conditie op peil te houden. Vervolgens kon ik daar een contract voor een maand tekenen. Dat is mogelijk in Engeland. De trainer wilde me veel minuten laten maken en vertelde me begin dit jaar dat ik mocht blijven. Toch besloot ik om verder te gaan kijken. Ik was weer fit na een vervelend jaar met corona. Omdat onze competitie niet werd afgemaakt, liep ik echt achter de feiten aan."
"De laatste tijd zat ik in Engeland, waar ik heb getraind met een personal trainer. Verschillende zaakwaarnemers hebben me benaderd met aanbiedingen uit meerdere landen. Ik heb naar iedereen geluisterd en toen kwam Dinamo Boekarest op mijn pad. Die keuze was snel gemaakt. Het is een grote club en het is een eer dat ze bij mij uitkomen. Normaal gesproken doet Dinamo mee voor de prijzen. De situatie rondom corona is hier ongeveer hetzelfde als in Nederland. Er is ook een avondklok. Om de drie dagen worden we getest op de club. Dan mogen we bij elkaar komen, al geeft de club wel duidelijk aan dat we onze contacten moeten beperken. Ik zit vooral in het hotel. Eigenlijk leven we in een soort bubbel."
Nepomuceno in het shirt van Fortuna Sittard.
Nederland
Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat we Nepomuceno konden bewonderen op de Nederlandse velden. Hij bewaart echter mooie herinneringen aan die periode. "Het is inmiddels alweer zeven jaar geleden dat ik wegging uit Nederland. Ik kom uit de jeugd van Willem II, die op een gegeven moment samen ging met RKC Waalwijk. Daarna ben ik naar FC Den Bosch gegaan. Dat waren twee geweldige jaren. Daan van Dinter, Ronnie Reniers en Ralf Seuntjens hebben me toen ontzettend geholpen. Tot op de dag van vandaag ben ik ze dankbaar. Zij hadden altijd vertrouwen in mij en hielpen me op weg bij de club. Ze zagen mij echt als teamgenoot in plaats van concurrent."
"Iedere ochtend werd ik thuis opgepikt door Daan of Ronnie. Ik had op dat moment nog geen rijbewijs en kon zelf niet bij de club komen. We reden dan samen naar een carpoolplaats, waar Ralf meestal al op ons stond te wachten. Het was als jonge jongen zeker niet gemakkelijk om in het profvoetbal te komen, maar die gasten hebben mij echt op gang geholpen. Dat zal ik nooit vergeten." Na zeventien officiële wedstrijden en twee doelpunten trok Nepomuceno de deur in Den Bosch achter zich dicht. Het contract van de vleugelspeler werd niet verlengd. Het was in eerste instantie echter wel de bedoeling om langer actief te blijven in Stadion De Vliert.
"Ik kon mijn contract met vier jaar verlengen, maar uiteindelijk kwam ik er niet uit met de club. Toen ben ik naar Fortuna Sittard vertrokken. We hebben twee keer de nacompetitie gehaald, maar verloren helaas van De Graafschap. Ook bij Fortuna heb ik twee mooie jaren gehad. Wil Boessen was onze trainer. Hij heeft veel betekend in mijn loopbaan. Wil praatte veel met mij en dan weet je dat hij het beste met je voor heeft. Het eerste jaar zat ik bij de groep en moest ik kijken of ik veel minuten kon maken. Op dat moment was ik er nog niet voor de basiself. Halverwege het jaar zei de trainer dat ik een vaste waarde ging worden. Met aanvoerder Yoann de Boer had ik ook een goede relatie. Hij was een goede captain."
Adrian Mutu
In Sittard kwam de Willemstedeling uiteindelijk tot zestig wedstrijden. Zo verdiende hij een transfer naar het Roemeense Petrolul Ploiesti. "Dat was echt totaal anders dan in Nederland. Ik denk dat het voetbal in Roemenië meer leeft. Als voetballer ligt alles wat je doet onder een vergrootglas. Als je naar de supermarkt gaat, kan het goed zijn dat je de volgende dag op televisie bent. Verder zitten de stadions altijd helemaal vol en ook de trainingen worden altijd gevolgd. Het is me opgevallen dat het verschil tussen rijk en arm heel groot is. Dat was ik niet gewend in Nederland. Ik woonde destijds ook al in Boekarest dus ik ken de stad goed. Petrolul is een kleinere club, maar in die periode deden we mee voor het kampioenschap."
"We hebben in die periode zelfs de voorronde van de Europa League gehaald. Ik heb zes Europese wedstrijden achter mijn naam staan. Dat was een mooie uitdaging. Ik was toen 21 en kwam net vanuit de Jupiler League", vertelt Nepomuceno, die bij zijn werkgever samenspeelde met enkele bekende namen. "In de kleedkamer zat ik ineens naast Adrian Mutu, een echte legende in Roemenië. Dat kon je ook zien op de trainingen. Als je bij hem in het team zat dan wist je al dat je ging winnen. Je zag nog steeds zijn kwaliteiten. Hij heeft niet voor niets bij Chelsea en Fiorentina gespeeld. Er zaten ook andere ervaren jongens, die bij grote clubs hadden gespeeld."
Nepomuceno maakte echter ook kennis met een andere kant van het Roemeense voetbal. "Ik weet nog dat ik een goed seizoen draaide en dat de club mijn contract wilde verlengen. Er was ook interesse van andere clubs dus ik wilde dat even afwachten. Ik ging met de nationale ploeg van Curaçao op pad, maar mijn toenmalige vriendin bleef in Roemenië. De president van de club had ineens een paar mannen naar mijn huis gestuurd met de boodschap dat ik mijn contract moest verlengen. Anders zouden we een probleem hebben. Daar schrok ik van, zeker omdat ik op dat moment niet in het land was. Het was een vervelende ervaring en ik was er dus even helemaal klaar mee. Dat soort dingen maak je in Nederland natuurlijk niet mee."
Nepomuceno in actie namens FC Famalicão.
Madreira
Na twee jaar bij Petrolul kreeg de international een kans in Portugal. Dat avontuur begon overigens niet zonder slag of stoot. "Ik was met Petrolul in Antalya voor de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Daar werd ik benaderd door CS Marítimo. Zij wilden me zo snel mogelijk naar Portugal halen. Daar wilde Petrolul niet aan meewerken. Toen ging ik even uit m'n dak omdat ik al twee maanden niet was betaald. Ik zei toen dat ze me niks hoefden te betalen als ze mee zouden werken aan de transfer. Toch wilden ze me niet laten gaan. Ik was een belangrijke speler en we streden op dat moment tegen degradatie. Toen heb ik contact gezocht met de FIFA en sprak ik met meerdere advocaten. In totaal had ik vijf maanden geen salaris gehad."
"Ik kreeg gelijk van de FIFA en ben meteen vertrokken. Omdat de zaak nog bezig was, moest ik wachten tot ik in Portugal zou kunnen spelen. Dat was na drie weken geregeld. Het eerste half jaar zat ik bij het eerste team. Vervolgens kwam er een nieuwe trainer toen ik met Curaçao op de Gold Cup speelde. Ik werd ineens gebeld dat ik terug moest naar Portugal. Daar zou ik moeten meetrainen om ons voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Ik vond dat de club moest begrijpen dat ik bij de nationale ploeg wilde blijven. Toen ik na de Gold Cup terugkeerde, moest ik ineens bij het tweede team trainen. De nieuwe trainer kwam uit Brazilië en nam ook Braziliaanse spelers mee. Ik kwam er snel achter dat ik niet in zijn plannen voorkwam."
Uiteindelijk speelde Nepomuceno zeventien wedstrijden voor Marítimo. Ondanks dat hij geen vaste waarde kon worden, bleek zijn tijd bij de club een mooi avontuur. "Marítimo komt uit Funchal, een stad op Madeira. Dat is het eiland waar Cristiano Ronaldo is geboren. Het is een mooie en rustige plek. Ik ging puur voor het voetbal naar Madeira en kende het eiland nog helemaal niet. Het lijkt wel een beetje op Curaçao. Daar deed het me aan denken. Binnen veertig minuten ben je het hele eiland rond. Het was een geweldige ervaring. Daarnaast speelden we wedstrijden tegen Benfica, FC Porto en Sporting. Dat zijn echt fantastische momenten om mee te maken met het team."
Nepomuceno op het trainingsveld van Oldham Athletic.
Kluivert
Tijdens seizoen 2016/17 werd de avonturier verhuurd aan FC Famalicão, dat destijds op het tweede niveau van Portugal speelde. In het Estádio Municipal de Famalicão kon hij de nodige minuten maken. "De club was toen al bezig met promoveren. Het was een sterke ploeg in de Segunda Liga. Inmiddels spelen ze op het hoogste niveau. Ik had met de trainer gesproken en dat gaf een goed gevoel. Het was een mooie tijd. Ik woonde in Braga, dat ligt op twintig minuten rijden van Vila Nova de Famalicão. Het was een mooie ervaring en gelukkig heb ik veel minuten gemaakt. Toen ik terugkeerde naar Marítimo kon ik niet meer met de selectie meetrainen. Ik heb de situatie twee maanden aangekeken, maar was er snel over uit dat het niks meer voor mij was."
Een telefoontje van niemand minder dan Patrick Kluivert opende vervolgens deuren in Engeland. "Ik werd inderdaad gebeld door Kluivert, die ik ken via de nationale ploeg. Hij vroeg naar mijn situatie en of ik interesse had om in Engeland te spelen. Ik vertelde dat de club me weg wilde hebben. Ik had voor drie jaar getekend en lag nog anderhalf jaar vast. Kluivert vertelde me over een vriend die een Engelse club had overgenomen. Zij konden geen transfersom betalen dus moest ik mijn contract laten ontbinden. Daarom ben ik naar de voorzitter gestapt met de vraag of hij dat kon regelen. Ik had geen toekomst meer bij Marítimo. Een paar uur later was alles geregeld en ben ik snel naar Nederland gegaan. Vanuit daar ben ik naar Engeland vertrokken."
Scrambled eggs
Na Nederland, Roemenië en Portugal trok Nepomuceno dus naar Engeland, waar hij uiteindelijk tussen 2017 en 2020 actief zou zijn. "Het voetballeven is anders dan in Nederland of Portugal. We kwamen 's ochtends al bij elkaar om te ontbijten. Dat was wel even wennen omdat we scrambled eggs met beans kregen. Daarna gingen we de gym in en vervolgens het veld op. In wedstrijden wordt veel de lange bal gespeeld. Als je in Nederland een bal uit schiet dan begint het publiek te zeuren. In Engeland ben je een held als je een bal de tribune in jaagt. Toch onderschatten veel mensen het niveau van de League One en League Two. Iedereen speelt alleen al 46 competitiewedstrijden per seizoen. Daar komen ook nog de verschillende bekertoernooien bij."
"Oldham Athletic is een ouderwetse club uit Engeland. De stad ligt op vijftien minuten van het grote Manchester. Het stadion en trainingscomplex liggen midden in een woonwijk. Er werken mooie mensen bij de club en er lopen fanatieke supporters rond. Ik heb er echt een geweldige tijd gehad. Toen ik er net was, speelden we zaterdag uit tegen Bristol City en dinsdag meteen weer thuis tegen Blackburn Rovers. Dat zware schema was ik totaal niet gewend. In Nederland en Portugal speelden we een keer week. Die eerste paar weken waren behoorlijk pittig. Daarna heb ik drie jaar lang in dat ritme gespeeld. Daar kun je na een tijdje goed mee omgaan. Maar het is wel belangrijk om steeds goed te herstellen van die zware wedstrijden."
Nepomuceno na de eindzege op de Caribbean Cup.
Chesterfield
In competitieverband kwam de linkspoot in Engeland uit in de League One, League Two en National League. "Na onze degradatie met Oldham besloot ik te blijven. Ik vond het niet netjes om de club te verlaten en had de verwachting dat we snel weer zouden promoveren. Ook had ik het enorm naar mijn zin bij de club. Uiteindelijk heb ik een seizoen in de League One en twee seizoenen in de League Two gespeeld. Door corona moest de club afgelopen zomer flink snijden in het budget en besloot ik te vertrekken. Het is balen dat er door corona niet meer gevoetbald kon worden. Ik had namelijk bijna honderd wedstrijden voor Oldham gespeeld. Dan was ik echt in de historie van de club opgenomen."
"In 2019 had ik problemen met de trainer bij Oldham. Dat was mijn fout, ik was in die periode gefrustreerd. Ik speelde niet en ging flink tekeer. Dat was achteraf helemaal niet netjes. Ik werd uit de selectie gezet en wilde graag weg. Met het oog op de nationale ploeg van Curaçao moest ik blijven spelen. Een oud-trainer van me zat bij Chesterfield in de National League. Daar kon ik veel minuten maken en dat zag ik wel zitten. Chesterfield is een grote club dus heb ik besloten daar heen te gaan. Ik had er niet bij stilgestaan dat Chesterfield vanuit Manchester bijna twee uur rijden is. Ik moest via allerlei zig-zag-weggetjes en kon dus ook niet bepaald gas geven. Iedere ochtend moest ik om 07:00u van huis, maar dat was het zeker waard."
Na vijftien wedstrijden in het shirt van Chesterfield keerde de aanvaller terug naar Oldham. Daar zat echter nog steeds dezelfde coach, die het niet meer in hem zag zitten. Toch knokte Nepomuceno zich terug in het elftal. "Na een goede periode bij Chesterfield ben ik inderdaad weer teruggekeerd naar Oldham. Daar heb ik de rest van het seizoen nog gespeeld. De trainer wilde me eigenlijk nog steeds niet bij de selectie hebben en dat accepteerde ik. Ik had immers fouten gemaakt eerder dat seizoen en had ook niet gedacht dat er nog toekomst was bij de club. Maar de eigenaren van de club wilde per se dat ik toch zou blijven en dat heb ik toen gedaan."
Nepomuceno (links) samen met zijn goede vriend en collega-international Cuco Martina (rechts).
Curaçao
Ook aan de andere kant van de wereld heeft Nepomuceno met de nationale ploeg van Curaçao al de nodige avonturen beleefd. Inmiddels heeft hij 44 interlands achter zijn naam staan. Alleen Cuco Martina speelde vaker voor Los Azules. "Cuco is een goede vriend van me. Hij woonde de afgelopen jaren ook in Engeland en staat altijd voor me klaar. We hebben ook een tijdje samen gewoond. Het is fijn om iemand om je heen te hebben, zeker als je in het buitenland zit. Een vriend kan dan even een arm om je heen slaan. Ik heb hem wel gezegd dat ik pas stop als ik meer interlands heb. Maar ik verwacht dat Cuco nog een aantal jaar mee kan. Hij is echt topfit."
"De afgelopen jaren heb ik mooie dingen meegemaakt met de nationale ploeg. Ik heb geen moment spijt van deze keuze. We zijn op prachtige plekken geweest om te voetballen. Toen we net begonnen was alles een stuk minder professioneel. We speelden tegen landen als Jamaica, Trinidad & Tobago en Cuba. Die wedstrijden verloren we kansloos. Ik weet nog dat we uit bij Guadeloupe speelden. Daar regende het enorm hard en dan moet je op ijzeren noppen spelen. Dat hadden veel jongens niet. Het waren semi-professionals, die op Curaçao altijd op kunstgras speelden. Ze trainden daar maar twee keer per week en dan kun je ook niet veel verwachten."
Toernooien
Curaçao speelde de afgelopen jaren onder meer op de Gold Cup en pakte de eindzege op de Caribbean Cup. De doelstelling is om ook ooit het WK te halen. "Die toernooien zullen me altijd bijblijven. Dat kan niemand ons meer afpakken. Het is een droom om ooit op het WK te spelen. Met een bondscoach als Guus Hiddink is dat zeker mogelijk. Oud-bondscoach Remko Bicentini heeft de afgelopen jaren heel goed werk voor Curaçao geleverd. Daar is het hele eiland erg blij mee. Hiddink is een legende en iedere ploeg kan wel zo iemand gebruiken om nog beter te worden. Iedereen wil onder Hiddink spelen. In november heb ik hem voor de eerste keer gezien. Ik kan niet wachten om binnenkort weer met hem en de ploeg op het veld te staan."
In 2019 werd Curaçao opgeschrikt door het plotselinge overlijden van tweede doelman Jarzinho Pieter. "Daar zitten we nog steeds mee. Hij was een belangrijke speler in onze selectie. Ondanks dat hij wist dat ie nooit zou spelen omdat Eloy Room eerste keus is. Toch hield hij de groep als een familie bij elkaar en was hij altijd vrolijk. Als je een moeilijk moment had, stond hij voor je klaar. Hij probeerde iedereen te stimuleren. Op een dag hoorden we bij het ontbijt dat Jarzinho zich niet goed voelde en op zijn kamer bleef. Daarna gingen we even bij hem kijken en hebben we hem gevonden. We wilden de wedstrijd tegen Haïti niet spelen. Jarzinho zei bij iedere wedstrijd: 'jongens, doe het voor mij'. Daarom hebben we speciaal voor hem toch gespeeld."
Nepomuceno (midden) na een doelpunt met Juninho Bacuna (links) en Jarchinio Antonia (rechts).
Toekomst
Nepomuceno richt zijn pijlen nu op zijn nieuwe avontuur in de hoofdstad van Roemenië. "De afgelopen drie jaar heb ik in Manchester gewoond. Dat is een geweldige stad om in te leven. Ze zijn daar nu veel aan het verbouwen, dus dat wordt alleen maar mooier de komende tijd. Boekarest kende ik natuurlijk al. Toen ik bij Petrolul speelde, reed ik ook altijd langs het stadion van Dinamo. Nu mag ik daar zelf naartoe. Dinamo leeft enorm in de stad en staat ook bekend om de fanatieke supporters. Ik ben blij dat ik weer naar Boekarest kon en hoop dat ik de komende maanden belangrijk voor de club kan zijn met veel doelpunten en assists. Dan zullen we komende zomer wel weer kijken hoe we verder gaan."
Een nieuw avontuur ligt echter altijd op de loer voor de 28-jarige vleugelspits, die mede dankzij de periode bij Halifax Town weer helemaal fit is. "Ik ben de trainer erg dankbaar dat hij me de kans had gegeven om fit te worden en veel te spelen. Onlangs kreeg ik nog een berichtje van hem dat hij erg blij is dat ik een mooie stap heb gemaakt. Dat is leuk om te horen. Ik zou in de toekomst nog wel in Amerika of Thailand willen spelen. Dat lijkt me ook nog een mooie uitdaging. Met het nationale team van Curaçao ben ik al eens in Thailand geweest en dat vond ik echt geweldig. Het is niet zo dat ik daar per se nog heen moet, maar dat lijken me ook mooie avonturen. Ik focus me nu echter op Dinamo en moet hier veel wedstrijden gaan spelen."
