Waarom leggen supermarkten snoepgoed zo dicht mogelijk bij de kassa? Om klanten te verleiden tot een impulsaankoop. Eén zo'n Twix of pakje kauwgom kan er ook nog wel bij. Om die reden kan Cláudio Taffarel supermarkten beter mijden. Impulsen bedwingen behoort niet tot zijn kernkwaliteiten. Handig als je in een doel staat en snel moet reageren op een naderende voetbal, minder handig als je een bezoek brengt aan een adoptiehuis. Voor je het weet kom je thuis met een stoet nieuwe kinderen achter je aan. Dat is zo ongeveer wat gebeurde bij de meest legendarische doelman uit de geschiedenis van het Braziliaanse voetbal.
Taffarel heeft een groot hart en een minstens zo groot huis. En dat is maar goed ook. “Het begon toen ik bij Parma speelde in Italië en in contact kwam met een aantal straatarme Braziliaanse kinderen. Dus ik besloot er een te adopteren. Toen ik even later naar het noorden van Brazilië reisde en daar acht kinderen zag wachten op adoptie, besloot ik ze allemaal mee te nemen. Inmiddels staat de teller op vijftien.” Aangevuld met de twee kinderen die Taffarel en zijn vrouw zelf kregen betekent dat een hele hoop verjaardagstaarten per jaar.
GELOOF
Net zo'n grote drijfveer als zijn impulsiviteit is zijn geloof. Taffarel is toegewijd christen. Zo toegewijd en overtuigd dat niet hijzelf maar God bepaalde wanneer hij zijn keepershandschoenen opborg. Na een buitengewoon succesvol verblijf bij Galatasaray, met zes prijzen in drie seizoenen, waaronder de UEFA Cup, keerde hij in 2001 terug bij Parma. Toen hij daar zijn plek verloor stond Empoli te popelen om de wereldkampioen van 1994 te contracteren, maar zover zou het niet komen. Alle partijen waren akkoord. De papieren lagen klaar. Maar op weg naar het ondertekenen van die papieren stopte de auto van Taffarel ermee. Een teken van hogerhand, concludeerde hij, en nam voorgoed afscheid van zijn keeperscarrière. Tegenwoordig is hij keeperstrainer bij Galatasaray en de Braziliaanse nationale ploeg.
AARDBEVING
Een paar jaar voor zijn afscheid als keeper stelde God zijn geloof op de proef, toen Taffarel in Turkije slachtoffer werd van een natuurramp. Het was drie uur in de nacht. De familie Taffarel woonde op de begane grond van een gigantisch gebouw, waar ook de families van twee teamgenoten leefden. Het bed van Gheorghe Popescu stond een verdieping hoger. Maar Popescu was niet thuis toen midden in de nacht plotseling alles begon te beven.
Fotolijsten vielen van de muren, wijnflessen vielen in duizend stukken uiteen op de vloer. Die vloer begon te scheuren en muren te kraken. Taffarel stond doodsangsten uit. “Mijn vrouw en ik renden naar de kamers van de kinderen en we hielden elkaar vast. Later baanden we ons een weg naar de straat en uiteindelijk vonden we onderdak in het clubhuis van Galatasaray.”
In de dagen die volgden sliep de familie Taffarel in een opblaasbaar zwembad. Wat daarvan precies het nut was is niet bekend, maar druk was het in ieder geval wel, met zeventien kinderen in een opblaasbaar zwembad.
